Just one to many dead animals.

Hellloooo!

Heb net een lekker weekeindje achter de rug. Laat ik bij het begin beginnen. Donderdag (19-11-2010) was een van Eduards laatste avonden en vrienden van zijn studentenvereniging waren in Kuta. Aangezien de vorige keer in Kuta een groot succes was, moesten we daar maar eens met zijn drieën naar toe. Wij op de scooter over de snelweg. Ja DÉ snelweg. De snelweg die door de Australiërs wordt betaald. Het was eerst een eenbaansweg en zijn ze er een tweebaansweg van aan het maken. Maar in plaats van dat ze nu eerst een nieuwe baan maken en dan een tweede er naast bouwen… Nee, we doen het op de Balinese manier en breken gewoon alle vierde banen (2 heen en 2 terug) af en gaan het dan stukje bij beetje de weg construeren. Ook op de snelweg hebben ze Balinese werktijden van 7 tot 12, met een uurtje aan tuktijd (slaaptijd) tussendoor.

Dus wij als cowboys over de snelweg, in het donker, over een niet bestaande weg, achter Eduard aan met een max van 85 km per uur. Het leek wel alsof we op een elektrische stier zaten in plaats van op onze scooters. Hieyah! Lisa heeft ook een mooie omschrijving van het verkeer hier bedacht: Mario cart. Je weet wel dat spelletje dat je met Mario en Luigi in autotjes moet rijden en andere mensen onder moet smeren met olie en paddenstoelen naar elkaar hoofd moet gooien. Ze hebben hier net als in het spel enorme digitale klokken boven de weg die aftellen van soms wel 90 seconden naar 0. De spanning is dan om te snijden. Al bij 20 seconden voor de start beginnen ze op hun toeters te slaan.

Kuta was weer geweldig, maar ook dit keer zal ik jullie de details zal besparen :P.

Lisa en ik hebben naar een hotel gezocht waar we van donderdag op vrijdag konden blijven slapen en we zijn uiteindelijk in de meest ranzige kamer terecht gekomen waar we maar terecht hadden kunnen komen: De veren kwamen uit het bed, het toilet zat verstopt, de douche stonk naar slootwater en overal zaten schimmelplekken, maar we zouden er toch maar een paar uurtjes slapen, dus waarom niet voor die 4 euro per persoon. Het enige waar ik echt niet blij mee was, was de kakkerlak die zich nog net even liet zien voordat we weggingen.

Na twee uur slapen ging de wekker om 6 uur (19-11-2010) en moesten we met onze niet zulke heldere hoofden een kleine 30 minuten op de scooter naar het strand van Sanur waar de public ferry om 8 uur (8 UUR!) zou vertrekken. Op naar Nusa Lembongan. We gingen met de andere drie meiden van de opleiding. Eenmaal op de boot, die beladen was met een flink aantal kilo’s aan eten en zelfs eieren die los op het dak stonden, was Lisa bijna meteen zeeziek. Dus die zag er het hele uur op de boot uit alsof je binnen no time van haar stokkie zou gaan. Later bleek dat er echt mensen hebben gegokt op wie er het eerst zou overgeven. Heel veel mensen hebben op Lisa gegokt, maar die hield het, gelukkig voor haar, allemaal binnen. De ‘gelukkige winnaar”, was een mevrouw die op het eerste gezicht niets liet merken.

Nusa Lembongan is een klein eilandje dat vanaf Balie te zien is. Het is heel klein en ik heb uit een gesprek opgevangen dat het ongeveer zo groot is als Vlieland. Je kunt in een paar uur het eiland rond op een scooter. De grootste inkomstenbron is het verbouwen van zeewier, waar klaarblijkelijk heel veel gezonde mineralen in zitten. 85% verdient daar zijn rijst mee. De andere 15% werkt of in het toerisme of in andere soorten landbouw (Bron: Lonely Planet: Balie en Lombok). Aan het enorme getal te zien, is het ook hier weer vol met braadstukken. Het is echter heel relaxed en er is ’s avonds geen leven meer te bekennen. Ook de vliegen (straatverkopers) ontbreken hier. Nergens hoor je “Transport, transport, taxi, taxi”, omdat dat er gewoon niet is. Het aantal auto’s dat op Nusa Lembongan te vinden is, is op twee handen te tellen.

Toen we aankwamen gingen we op zoek naar de goedkoopste kamer die we konden vinden. Na een paar volle hotels, een aantal heel vriendelijke mensen, die het ook wel snapte dat het heel duur is voor studenten om in een kamer van 5 euro per nacht per persoon te slapen en ook een niet zo aardige manager die ons heeft weggejaagd, omdat wij het raar vonden dat we niet dezelfde prijs konden krijgen als de mensen die voor ons in die kamer zaten: “You don’t want to pay 350.000 RP, then you should go search else”. Hij snapte het niet toen Flora zei dat hij “not nice” was. Hij vond ons ook “not nice”. Waren we het in ieder geval ergens over eens.

Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij Andy’s shipwreck, in een kamer die ons 300.000 RP voor 2 nachten voor zijn vijven kostte. Dat is dus 60.000 per persoon en 5.50 euro. Voor 2 (!) nachten. Het was nog best een aardige kamer en het bed sliep lekker… de eerste nacht.

Meteen nadat we aangekomen waren hebben we een boot met kapitein gehuurd en gingen we met de vijf meiden, een Deen en zijn moeder snorkelen. Jaja, jullie kipje heeft voor het eerst gesnorkeld. We kregen flippers aan en een snorkelset en daar gingen we: Midden op zee, tussen de miljoenen vissen met uitzicht op kleurrijk koraal. Het water was lekker koel. Niet ijskoud, zoals in Nederland en ook niet warm, zoals aan het strand. Het is best wel angstaanjagend hoe hoog het koraal lag. Je mag op sommige plekken niet verticaal zwemmen. Zodra je het koraal aanraakt sterft het af.

We zijn op twee plekken geweest: Mangrove point en ergens langs rotsen. Mangrove point was midden op zee en er was geen boom te bekennen. Het andere punt had wel bomen, maar had ook een niet voor de hand liggende naam. Hoe dronken waren de mensen toen ze die plekken namen gaven?

Mangrove point was heel mooi, maar op een gegeven moment kwam de getijdenwisseling. Dat ging gepaard met een groot temperatuur verschil. Opeens zwom ik in water dat bijna heet was. Ik schrok heel erg waardoor ik een slok zeewater binnen kreeg. De stroming werd te sterk en we zijn doorgevaren naar het andere punt bij de kliffen.

Dat was een stuk minder plezant. Het lag vol met troep die bij het dichtbij liggende toeristen trekpleister hoorde. Zoveel plastic! De stroming was hier veel en veel te sterk om te kunnen zwemmen. Best angstig om proberen terug te zwemmen en dat lukt gewoon niet. Zelfs niet met flippers! Gelukkig vaarde de boot ook mee met de stroming en waren we dus geen seconde in levensgevaar. Wel gaaf om zo snel te kunnen zwemmen en natuurlijk de vissen en het koraal. Wow!

Die avond hebben we wat gedronken met twee jongens uit California en zij waren speervissers. Ja echt SPEERVISSERS! Dat dat echt bestaat! Ze gaan zonder zuurstof tot 40 meter diepte, dan wachten ze totdat er een vis naar hun toe komt en dan schieten ze het door hun hoofd. Mocht er dan een haai zijn, dan moeten ze hun net gevangen vis knuffelen en dan net zolang naar de haai kijken, totdat hij weg gaat. Hilarisch! Je zal er maar je geld mee verdienen! Hij was wel een beroemde speervisser, die in bladen stond enzo.

Zaterdag (20-11-2010) hebben we 3 scooters gehuurd om over het eiland te touren. Dat was echt bizar. Die wegen daar. Belachelijk. De snelweg langs de kust van Balie er is niks bij. Ik zat bij Michelle achterop en ik heb constant in de slappe lach gezeten, omdat ik zo zenuwachtig was. We kwamen uit op een hele mooie klif, met een heel mooi uitzicht en de golven waren zo wild. We hebben daar zo’n twintig minuten geprobeerd een springfoto te maken, maar telkens waren we te vroeg.

Toen naar Mushroom Bay gereden, waar we eerst ons leven hebben moeten wagen om naar beneden te klimmen, maar toen hadden we ook echt een strand voor ons alleen. Heerlijk dat water. Toen weer ons leven gewaagd om naar boven te gaan. Daar kwam die blauwe maandag op de klimmuur wel goed van pas.

Toen had ik geen zin meer om naar een of andere brug te gaan, dus Flora, Lisa en ik terug naar het hotel, omdat Lisa en Flora graag een hanengevecht wilde zien. Daar zijn ze hier helemaal lijp over. Bij de wet is het verboden. Op Nusa Lembongan gebeurt het echter elke dag en soms wel twee keer per dag. Op de weg terug zagen we twee dode honden langs de weg liggen met een halsband om. Ze waren dus iemands huisdier. Ze waren al in een rigor mortis staat. Echt geen fijn gezicht. Ze zagen er nog jong uit dus ik denk niet dat ze een normale dood zijn gestorven. Dat is dus hoe ze hier met hun honden omgaan.

Dan zijn alle locals te vinden op een groot veld waar een stuk of honderd mannen met allemaal hun eigen haan zitten. Die zijn ze constant aan het aaien en aan het mooi maken en vaak zie je twee mannen tegenover elkaar zitten, wat betekend dat ze kijken hoe erg de hanen elkaar haten. Als de hanen elkaar heel erg haten dan mogen de baasjes zich aanmelden om ze te laten vechten. Als het is goedgekeurd, ze moeten bijvoorbeeld even groot zijn en ongeveer even zwaar, dan krijgen ze een mesje om hun pootje gebonden. Mensen mogen vanaf dat moment geld inzetten op een vogel. Uiteindelijk worden ze tegenover elkaar gezet en er worden wat veren uitgetrokken om ze op te fokken. Als ze losgelaten worden rennen ze op elkaar af. Dan springen ze en is het een kwestie van afwachten. Soms gaat het langzaam, soms gaat het snel.

Bij een van de gevechten is de haan heel zachtjes doodgebloed. Ik kon het niet aan en ben weggelopen: “Just one to many dead animals”. Het is echter wel weer een cultuureigenschap en ben blij dat ik toch heengegaan ben. En het beste was dat er bijna geen braadstukken bij stonden. Alleen maar locals, dus het wordt ook niet beïnvloed.

Die avond toen ik in bed lag, zag ik opeens drie kakkerlakken omhoog klimmen en dat resulteerde in maar een uur of 2 lichte slaap. Zondag (21-11-2010) moesten we weer vroeg op om de public boat om 8 uur weer te hebben. Dit keer was ik degene die zich niet helemaal lekker voelde, maar heb het wel allemaal binnengehouden.

’s Middags nog Yoga gedaan van 5 tot half 7 en voelde ik me een plank. De les werd gegeven door mr. Pawana, die ook de contact persoon is van de school en onze roosters maakt enzo. Hij zei dat deze les in het teken stond van vet verbranding, omdat vrouwen een hoop vet verzamelen rond de buik. Probeerde hij me daar wat mee te zeggen? We waren namelijk maar met zijn zessen en vijf ervan waren meisjes, waarvan de Indonesische meisjes super dun waren. Maar goed ik was niet slecht.

Toen ik ’s Avonds naar bed wilde gaan zag ik dat Nathan (van Travel to Teach) had gebeld. Toen ik hem terug belde zei hij dat hij onderweg was naar ons huis, omdat er een nieuwe vrijwilliger was. Een Duits meisje:Yvonne. Ja best wel leuk, maar het was elf uur en ik wilde eigenlijk wel naar bed, maar ik wist dat de nachtwaker het hek om half 10, 10 uur sluit. Dus ik de nachtwaker wakker gemaakt en nog even wat gepraat met Yvonne en Nathan en toen om 12 uur eindelijk, EINDELIJK naar bed.

Je zult wel begrijpen dat ik die avond super lekker geslapen heb. Wel muggen, maar godzijdank geen kakkerlakken!

P.s. De foto die in mijn vorige verslag zijn gemaakt door Eduard en door Lisa. De foto’s uit dit verslag zijn ook van Lisa. Ik dacht namelijk dat mijn camera stuk was, maar er was wat mis met de batterijen die ik uit Nederland had meegenomen.