Zoveel namen. Zoveel levens.

Transport? No? Boyfriend?

Wow! Een week! Het is alweer een week geleden sinds ik mijn vorige verhaal heb geschreven! Maandag (22-11-2010) en dinsdag (23-11-2010) zijn voorbij gegleden, zoals een normale dag altijd doet. We hebben een nieuw schema gekregen en moeten nu elke dag om 8 uur beginnen. Uitgaan op dinsdag met onze OC’s (zie vorige verslag over de speervisser: Just one to many dead animals) ging dus niet door. Het was deze week remedial teaching, maar de leraren met wie ik lesgeef, Mrs. Augustina en Mrs. Ari lieten mij mijn gang gaan en ik ben begonnen een stukje van ‘Midsummers night dream’ voor te lezen (“You don’t know who Shakespeare is?” O-O) en daarna moesten ze zelf een ‘love story’ maken. Nou dat gaat wat worden op de dag van uitvoering! Ik heb al een voorproefje gehad en het heeft een heleboel ‘sexy girl’ in de tekst. Voor de rest gaat het lesgeven gewoon super!

Woendag (24-11-2010) was het Teachers day hier in Indonesië en heel anders dan in Nederland, waar de leraren, als ze geluk hebben een stukje taart krijgen, wordt hier de hele dag aan de leraren gewijdt. Yvonne, Lisa en ik waren uitgenodigd om in de hal naar de bijeenkomst te komen kijken. Natuurlijk mag je dan niet weigeren dus wij hebben 3 uur (3 uur AAAH!), helemaal vooraan naast de directeur op het verhoogde platform naar Indonesisch gebrabbel geluisterd. Zo SAAAAAI! Ik heb drie uur met mijn tenen gespeeld. Er werd wat gezongen, er werd wat gepraat. In Nederland was ik al lang weggelopen, maar aangezien we door de hooggeëerde mr. Pawana waren uitgenodigd, kon dat echt niet.

Wat ik wel een goed initiatief vond was dat de leerlingen hun zegje (positief, maar ook negatief… Negatief hier in Indonesië en dat nog wel tegen leraren) mochten doen. Dat zou in Nederland ook nog wel eens een mooie uitkomst zijn. Een dagje lekker je leraren afbekken, als je iets op of aan te merken hebt. Wel op een respectvolle manier natuurlijk. Daarna hebben we met zijn allen rijst met vis gegeten. Cosy, met 400 man.

’s Avonds was het de laatste avond van een meisje van het Ubud huis, dus wij naar Ubud om nog een keer te eten. Ik heb uit een kokosnoot gedronken! Deze werd later waarschijnlijk opnieuw gebruikt om een de as van een oude wijze man in te stoppen. Het voelt zo goed om te helpen in deze persoon zijn circle of life. Recycling in zijn puurste vorm.

We wilden graag wat vroeger terug, omdat het nu al vijf keer gebeurt was dat we de nachtwaker moesten wakker maken, aangezien het hek hier om 10 uur sluit. Dus wij op tijd naar huis en opeens voel ik een verschil in mijn scooter. Toen we een bocht moesten maken ging het helemaal niet lekker, dus toen ben ik uiteindelijk gestopt voor een Internet café. Ik had een lekke band. EEN LEKKE BAND! Om iets voor half 10 ’s avonds tussen Gyanjar en Semarapura. Er zaten een aantal jongens voor het Internet café, dus toen hebben we hen gevraagd wat we het beste konden doen. Noouuu een van de jongens wist wel een adresje. “Kom maar mee het donkere straatje in”.

Eeeeeeh -_-. Nou mooi niet dus. Dus ik Henning (begeleider Travel to Teach) opgebeld en hem gevraagd of het een slim idee was om mee te gaan. “Geef hem maar even”, zei hij. Na een paar minuten kreeg ik de telefoon weer terug (Henning kan heel goed Bahasa Indonesia spreken, al is het dan met een Duits accent, wat het een beetje eng doet laten klinken): “It’s safe. Als er iets aan de hand is, dan kun je me altijd terugbellen”. Wat een geruststelling :). Nadat ik als een echte kluns probeerde die scooter om te keren en toen bijna op mijn plaat ging, de jongen de scooter had overgenomen, hem had aangezet en met zacht gas geven omhoog duwde, het enge straatje in, kwamen we aan bij een echte scootermaker! In the middle of no where! Dat kan alleen in ‘Frickin’ Bali, baby’.

Het donkere steegje was opeens niet zo donker meer, maar ingang van een compound (familiehuis) die opeens in vol licht stond toen we binnenkwamen. Ze moesten iemand wakker maken om mijn band te maken, ze zijn er een half uur mee bezig geweest en hij vroeg… 2 euro. Dankbaar als ik was heb ik hem 5 euro meer gegeven. Als hij me 20 euro had gevraagd had ik heb ook gegeven. Natuurlijk stonden we nu wel voor een dichte deur. Moesten we toch nog de nachtwaker wakker maken.

Donderdag (25-11-2010) was het Thanksgiving. Aangezien we twee Amerikanen in het Travel to Teach team hebben, moest dat natuurlijk gevierd worden met kalkoen... Ehm… Pizza. Nee, geen kalkoenpizza. Gewoon pizza. In de pizza hut, in Sanur. Dat was echt supercool! En gelukkig was Jeffrey (Ubudhuis) er ook weer bij: Jeffrey had namelijk 2 dagen eerder een hond (kat? Rat? Grapje!) aangereden en was daarbij ten val gekomen. Na een minuut of 10 kwam hij erachter dat zijn sleutelbeen uitstak - - - _ _ _ - - -.

Hij is dinsdag geopereerd (bouten en schroeven), heeft woensdag in het ziekenhuis gelegen, donderdag Thanksgiving gevierd, vrijdag mee naar het strand geweest en zaterdag mee geweest naar Kuta. Respect en proost voor Jeffrey. Zo dapper, so brave!

Ook een andere nieuwe volunteer ontmoet: Josef. Skydiver in het leger ^-^. Niet alle mensen willen een baan achter een bureau.

Van donderdag op vrijdag (26-11-2010) in Sanur geslapen, in de beste kamer die we tot nu toe hebben geslapen. Met een heerlijk bed en een airco en een fijne douche! Zonder airco kan je ook echt niet een hotel beginnen in Sanur, want daar komen alleen de rijke braadstukken.

Vrijdag zijn we naar Ulu Watu vertrokken Ulu Watu staat het meest bekend voor zijn tempel, maar er is ook een heel mooi strand, met een geweldige golf (om te surfen). Om naar het strand te komen, moesten we een hele steile en hoge trap af en voor iedereen die het nog niet wist: Ik heb hoogtevrees. Hele erg hoogtevrees. Op-de-kleine-duikplank-in-het-zwembad-hoogtevrees. Ik stond dus boven aan die trap met knikkende knieën en tranen in mijn ogen. “Eh, jongens. Ik durf niet!”. Dus ik kreeg een (zere arm) van Jeffrey aangeboden en ook een arm van de skydiver. Ik voelde me meteen een stuk veiliger! :D My saviors!

Beneden aan gekomen en na een paar minuten uitpuffen, konden we genieten van absolute schoonheid. Een kleine strandje met een enorme rots in het midden. Een blauwe zee die zich een weg wist te banen door de opening in de grot en honderden surfers. AAAH ^-^.

’s Avonds met Josef, Jeffrey, Lisa, Yvonne en Nathan eerst naar het strand geweest, om wat te drinken en naar de zee te staren en daarna Uno gespeeld. Dat ging ongeveer zo: “Ik ga je zo inmaken dit potje… Ok misschien volgend potje”. “Ah, stop je ermee? Durf je niet meer? Wees niet zo’n watje!”. “Wat? Uno spelen op een vrijdagavond om 11 uur en je noemt iemand die stopt een watje, ha!”. Etc etc.

Zaterdag (27-11-2010) zijn we eerst naar de Ulu Watu tempel geweest. De tempel zelf is niet zo bijzonder, vooral omdat het onder constructie is en ook omdat je er als Hindu niet in mag. De tuinen erom heen zijn echter super mooi en de klif, waar de tempel op staat is zoooo hoog! Geweldig. En er zijn APEN! Cheecky buggers. Ik zag een ervan een zonnebril stelen en niet meer loslaten, zelfs niet toen hij 5 zakjes komkommer aangeboden kreeg. Jeffrey kon het wel met ze vinden (zie foto’s). Ikzelf was ook niet slecht. Er ging er zelfs een op mijn schoot zitten. Schattig! Hij wilde echter alleen maar mijn ketting hebben.

We moesten trouwens allemaal in sarong en ik moet zeggen dat ik er nu best wel sierlijk uitzie. Kleine stapjes enzo. Josef en Jeffrey moesten er ook een aan. Josef leek op een strijder. Jeffrey meer op een clown, maar wel een dappere clown :P.

De wegen rond Ulu Watu en Padang Padang zijn een echte nachtmerrie. Het gaat vaak met een hoek van 160º naar beneden en dan met dezelfde hoek weer omhoog. Er zijn een hoop gaten en rare bochten en in elke hoek licht wel gravel, dus het is echt een heel gevaarlijke weg. Maar we hebben het overleeft.

Naar Kuta ging het ook niet helemaal soepel. We waren een paar keer goed verdwaald en ook Lisa ging zowat van haar stokkie.. wat best wel gevaarlijk is als je aan het rijden bent, maar uiteindelijk hebben we een leuk hotel gevonden, zijn we bij de McDonalds gaan eten (!) en daarna lekker naar het strand. Daar ben ik ook One (surfdude) weer tegengekomen en verschrikkelijk tegen hem lopen liegen, door te zeggen dat ik bijna weg ging en dat ik die avond niet in Kuta bleef. Ik heb namelijk wel genoeg stalkers gehad voor deze 10 weken.

’s Avonds zouden we (Jeffrey, Josef, Yvonne, Lisa, Michelle, Flora, Lisanne en ik) uitgaan, maar na een uurtje ben ik naar huis gegaan, omdat ik al 1.5 week een Bali Belly had. Mijn lichaam zei dus even stop en ik heb ondanks de muggen en de warmte goed geslapen.

Zondag (28-11-2010) zijn Yvonne en ik naar de memorial wall gelopen in Kuta. Daar staan alle 105 namen op van de mensen die zijn overleden door de bomaanslag op 12 oktober 2002 in een club. Indrukwekkend.

Zoveel namen. Zoveel levens. Zoveel broers en zussen. Zoveel individuen.

Daarna zijn we naar huis gereden en hebben we bijna een ongeluk gehad. Een vrachtwagen maakte een U-turn en ging rechtstreeks van de derde naar de eerste rijbaan. En daar reed ik dus ook al op.. met 70km per uur. Ik had Yvonne achterop en moest dus vol op de remmen. Ik moest afstappen om mijn handen te laten stoppen met trillen. AAAAHHH!!

Maar goed het is spannender dan 3 uur met je tenen spelen :D.

P.s. De foto’s bij dit verslag zijn gemaakt door Yvonne, Lisa en mij. Thanks girls!