“Can’t you keep your breath more?”

Leven hier in Bali heeft een nieuwe wending genomen. Mijn vader en broertje zijn aangekomen op maandag (28-11-2010). Ik heb ze samen met Agung (de chauffeur van Travel to Teach) opgehaald vanaf Denpasar airport. Toen ze eindelijk naar buiten toe kwamen heb ik ze allebei doodgeknuffeld. Daarna heb ik ze naar hun hotel in Ubud gebracht. Onderweg begon dan eindelijk het regenseizoen. ‘Selamat Datang di Bali’. Welkom in Balie lieve pap en Remco. Toen ze waren afgezet ben ik naar het Ubud huis gegaan om daar mijn scooter op te halen. Na een half uur wachten ben ik toch maar de regen gaan trotseren.

Toen ik eindelijk aan kwam bij het hotel was ik doorweekt. Zo doorweekt als een braadstuk zonder paraplu maar kan zijn. En toen… heb ik voor het eerst in 7 weken een warme douche genomen. HAAALLELUJA!

Een van de medewerkers van dit hotel is een oud leerling van de school waar ik werk. Ik moest de leraren het volgende berichtje doorgeven: ‘Love you all!’. Zouden de leerlingen in Nederland dat ooit tegen hun leraren zeggen? I don’t think so!

Na me voor het eerst in 7 weken weer echt helemaal schoon te voelen, zijn we bij Warung Mina gaan eten. Daar eten we met de mensen van Ubud ook altijd. Super gezellig. Wel helemaal lek geprikt door de muggen, maar ja, daarvoor zit je in de tropen. Toen ik ’s avonds terug naar huis ging regende het nog steeds: Lovely!

Dinsdag (29-11-2010) hebben we voor Remco en pap een scooter gestuurd. Pap vond het allemaal maar niks in het begin. Zo ging het ongeveer: “Wie heeft er voorrang? Links of rechts?”. “Degene met de grootste auto”. “O-O, ik breng de scooter terug!”. Ook de uitlaatgassen vond hij maar niks: “Ik kan nog beter gaan roken. En wij maken ons in Nederland zorgen over roetfilters. En dat toeteren! Waar is dat nou weer voor nodig?”. Nee Azië is echt helemaal niks voor pap. Dit is wat Remco zei: “Mag ik ECHT harder dan 45 km per uur? ECHT? Gave shit ouwe”.

Ik heb ze meteen maar even naar Monkey Forest meegenomen. Het leek wel alsof het paringsseizoen was begonnen voor de apen. Ik denk dat we over een paar maanden verschillende nieuwe schattige kleine aapjes kunnen verwelkomen.

Na het eten reden we terug naar het hotel en daar was opeens… DE KAT. Tumtumtum. Wat een beest from hell was dat zeg. Eerst sprong hij voor mijn vader zijn wiel en ik zag dat hij hem overreed. De kat rende weg (ja echt), en toen maakte hij een U-bocht en kwam onder mijn wiel terecht en, ja echt, hij rende weg. Een echt kamikaze kat. Dus toch 9 levens.

Toen ik terug naar huis toe reed ben ik ergens halverwege mijn lens verloren. Echt eng om zonder diepte te kunnen zien, te moeten rijden. Nachtmerrie. Super langzaam gereden natuurlijk en toen ik thuis was (zonder kleerscheuren) was ik uitgeput.

Woensdag (30-11-2010) hebben we Yvonne’s verjaardag gevierd in Ubud. Jeffrey had een taart geregeld en die was echt gigantisch! We hebben er allemaal van gegeten (8 personen), we waren allemaal kots en kotsmisselijk en nog niet eens de helft was op. Sommige hebben er nog ontbijt van gegeten, anderen nog een midnight snack… een week later.

Donderdag (1-12-2010) heb ik Remco en pap naar Klungkung gebracht. Daar zouden ze in een ander guesthouse blijven slapen. Ja zouden, want het was niet goed genoeg. Nee, geen airco en ook geen warm water en ja, het had een lekkende kraan, maar het is gratis en het heeft een goed bed.

Dan maar naar het enige hotel in Klungkung. Deze heeft wel airco en ook warm water. De volgende ochtend (vrijdag 2-12-2010) stonden de beide heren om 8:50 voor mijn deur: “We willen weg en wel vandaag!”.

Trouwens die donderdag heb ik mijn laatste les gegeven aan de SD’s (basisschool kinderen). Ik ga ze missen :).

De bedden lagen niet lekker, de airco maakte herrie, er liepen mieren, om 4:00 begonnen de hanen te kraaien, om 5:00 schreeuwende kinderen, om 6:00 voorbij scheurend verkeer en vergeet vooral de moskee niet, die al heel vroeg zijn gebed aan het miauwen was. Ik wist niet eens dat Klungkung een moskee had. Dan was er om 8:00 uur het ‘continental breakfast’: Een droog broodje met jam en dan was het ‘slechtste-van-Bali’ plaatje wel weer compleet. Als je er dan ook nog een chagrijnige, onwillende en ongelukkige dochter bij optelt, dan moet dat wel ongeveer genoeg zijn om de eerstvolgende vlucht, van 11.5 uur met Malaysia airlines (te kleine stoelen) terug te boeken.

Zo dapper dat ze het toch nog een dag hebben volgehouden -_-.

Die ochtend heb ik wel een van de mooiste ervaringen gehad, die ik tijdens die 8 weken in Bali heb meegemaakt. Ik heb me laten verkleden tot een echte Balinese lady. Eerst make-up, toen haar, toen kleding. De make-up was zo over de top, het kon niet nog erger. 4 (5?) lagen plamuur. Ik kreeg een set wenkbrauwen waar Sinterklaas jaloers op zou worden en een paarse oogschaduw, waar de buurvrouw van de camping alleen maar van zou kunnen dromen. Wij noemden haar Clini-clown. Zegt dat genoeg? De finishing touch was een aardbeien lipgloss.

Daarna haar. Eerst kreeg ik Mickey Mousse oren, omdat mijn haar te kort was om er dingen in te kunnen steken. Er werd een hoop goud ingestoken en uiteindelijk rode rozen. Rond deze tijd herkende ik mezelf alleen nog maar terug door heeeeel diep in mijn eigen ogen te kijken.

Last bu not least: Kleding! Eerst werd mijn jurk afgestroopt, daarna mijn BH. Ik durfde alleen maar stil te blijven staan en te wachten tot het voorbij was, terwijl ik uit alle macht probeerde om mijn hoofd stil te houden. Een onverwachte beweging en ik zou mijn nek breken onder het gewicht van mijn tooi.

Schaamte? Nee dat kennen ze hier niet! Ik werd in een korset gehezen (“Can’t you keep you breath more?”) en toen kwam laag 1,2,3,4,5,6,7 (“Stand straight. If not, you break”). En daar was ik dan: Een echte Balineze danseres. Lopen? Neh! Dat is toch helemaal niet nodig. Ademen? Nah, dat is toch geen basisbehoefte? Zitten? Pff zitten is voor mietjes. Mooi zijn. Daar is deze kleding voor gemaakt.

Alle ongemakken waren het zo waard. Ik voelde me een prinses, een dame, een vrouw. Het oeh-ahh-gehalte wa behoorlijk hoog. Iedereen zijn mond viel open. Ik moest Lisa vertellen dat ze haar mond dicht moest doen. Pap moest een traantje wegpinken. Na een half uur en honderden (naja, tientallen) foto’s was het feest alweer voorbij. Het was weer tijd om het masker af te nemen, de lagen af te stropen en mijn hoofd weer leeg te maken. Wat een ervaring!

’s Middags ben ik met Pap en Remco (“Gaan we nu al?!”) naar Amed vertrokken. Pap wilde echter het toppunt van luxe na een nacht in het kakelhotel, dus nadat we een kleine anderhalf uur op de scooter hadden gezeten, zijn we gestopt bij een dorpje dat Tirtta Ganga heet en we hebben geslapen in een heuse tempel: Tirtta Ayu. Deze tempel is gebouwd door een koning van een van de provinciën van Bali. Het is een enorm watercomplex met 2 publieke zwembaden. Een ziet eruit als een vijver, maar toch: 2 publieke zwembaden.

Bij de parkeerplaats kon de parkeerwachter me een flink woordje Nederlands demonstreren en ook had hij nog een aantal oude Nederlandse munten uit de tijd van de VOC en een Willem III munt. Heel bijzondere relikwieën uit de tijd van de koloniale tijd. Hij zei dat hij had gewerkt voor een Nederlandse afgezant.

Bij de ingang van het watercomplex zaten 2 mannen die van iedere bezoeker 10.000 RP moesten incasseren. “Ja, maar wij willen hier slapen”. “2 mogen naar binnen. 1 blijft buiten”. “Moet er dan iemand buiten blijven slapen?”. Maar goed, ik trok aan het kortste strootje. Oftewel, ik offerde me wel weer op.

Na een wat ongemakkelijk 15 minuten kon de man me enigszins teleurgesteld door laten gaan. “If you don’t stay here, come to me! I have lovely ricepaddie view”. Yeah right! Doe eerst maar eens wat aan je manieren mannetje.

Het hotel en restaurant waren het toppunt van luxe. Het had een spa, een zwembad en natuurlijk de geweldige locatie. Verder was het er stil. Er waren maar twee andere braadstukken aanwezig, ook uit Nederland toevallig. De kamers waren ook heel mooi, met een badkamer met een bad. Al zei de staf dat ik het bad niet mocht vullen met warm water. De douchekop werd vastgehouden door een standbeeld.

Het eten ’s avonds was verrukkelijk en de bediening was zo efficiënt als het hier maar kan. Dat is echter nog lang niet zo efficiënt als de Nederlandse maatstaven.. Het werd al laat (10 uur) het restaurant ging bijna sluiten. De bediening was bijna klaar en het was bijna tijd om naar huis te gaan. Een van hen had zijn traditionele hoedje al afgedaan. Ik vraag: “Where is your nice hat?”. Alsof Mount Agung uitbarstte en de hemel naar beneden kwam. “Oedang!!!”. Och wat was hij boos.

Daarna corrigeerde hij zich snel en hij zei dat het te warm was om zijn oedang te dragen, maar zijn aura werd er niet beter op.

Na een onrustige nacht waarin ik in elkaar geslagen werd door Remco en waar ik het koud had door de airco, moest ik ’s ochtends weer getuige zijn van het gebrek aan aanpassingsvermogen van mijn vader; De kikkers waren te luid, de schoonmakers begonnen te vroeg, er liepen ratten over het dak (gekko’s, muizen?), de airco was te koud, het stonk door de anti-muggenolie, het eten was te duur. Kort gezegd, ook de tempel kreeg geen voldoende. “Zucht”.

Zaterdag (4-12-2010) zijn we door een van de mooiste gebieden gereden, die ik tot nu toe had gezien. Er waren zoveel mooie rijstvelden tussen Tirtta Gangga en Amed. Want ja: Wij gingen naar Amed.

Amed staat bekend om zijn zoutwinning. De braadstukken noemen het Amed, maar eigenlijk is het een serie van kleine vissersdorpjes, met een heleboel hotels, in verschillende prijscategorieën.

Het is erg ‘lainback’ en live reggeabands floreren hier. Verder wonen hier een hoop Nederlanders die allemaal hotels hebben opgezet. We zijn hier ook ‘Jip’ tegengekomen. Hij zat al twee uur tegenover me en ik was er heilig van overtuigend dat hij een Australische dokter was (inside joke). Ik verslikte me in mijn drankje toen hij opeens Nederlands tegen me begon te praten. Hij werkt voor een Internet bedrijf. Hij zegt dat Google en Facebook slecht zijn en dat ze te veel invloed hebben. Toen ik echter eerder over zijn schouder keek, zag ik dat hij wel Gmail had.

’s Nachts werd ik weer in elkaar geslagen, maar dit keer in een crappy kamer (met warm water!!) door Lisa, die aan het vechten was, met haar deken. Dat was ook eigenlijk mijn deken, maar op een gegeven moment heb ik het maar opgegeven te proberen om mijn helft op te eisen. Verder werd ik in paniek wakker, omdat ik dacht dat Mount Agung aan het uitbarsten was.

Zondag (5-12-2010) zouden Remco, pap en ik gaan snorkelen. Zouden. We kwamen bij de plek aan, Remco stond op, draaide zich om en ‘pffft’, 3de graad brandwond door de uitlaatpijp. De visser die ons had gebracht had stond erbij en keek ernaar. Hij had echt geen idee wat hij moest doen. Toen begon de huid van zijn arm lost te laten en de man werd zo wit als een Indonesiër kan worden. Hij kon geen Engels, dus ik ben maar over gegaan op braadstuk-Ubud-Kuta-Engels. “Yes, transport, transport. Taxi”. Toen snapte hij het eindelijk. Hij bracht ons naar het strand, waar iemand ons ijs en vervoer gaf.

We zijn naar de dichtstbijzijnde plaatselijke dokter gereden. Wat een giller! Dr. Ananta heeft vast ook door afkijken zijn bul gehaald. Hij werd nog witter dan de visser toen hij de wond zag. Hij wist niet waar hij het zoeken moest.

Hij had een bed staan. Hij zei tegen Remco: “Lie down”. Remco: “Echt niet!”. Dat kussen wat erop lag, wat hij even voor de fatsoelijkheid omkeerde, was al zeker in 15 jaar niet gewassen. Toen begon hij een schaaltje af te nemen, met een doekje dat gewoon op tafel lag. Hij spuugde er nog net niet in om het te laten glimmen. Hij pakte een potje van dit en dat en begon het losse vel van de wond af te trekken. Daarna wreef hij het in met een mix van Betadine en ‘steriel’ water.

Toen hij klaar was (“No bandage?”, “No!”), begon hij doosjes met medicijnen uit zijn kastje te trekken. Hij maakte het doosje open, keek erin, deed het weer dicht, stopte het terug in de kast. Dit gebeurde ongeveer 15 keer. Uiteindelijk kregen we antibiotica, iets tegen zwelling en pijnstellers, waarmee je een olifant neer kan krijgen. Verder kregen we nog Betadine en jodium mee en last but not least: ‘steriele’ gaasjes. Deze gaasjes waren in een papiertje gevouwen, zoals zo’n stripje kauwgom.

Remco wil nu als de wiedeweer naar huis, al kan hij zich daar niets meer van herinneren als hij zo’n pijnkiller heeft ingenomen. Dan is het leven weer mooi: “Oh, kijk! Roze olifantjes!” :P.