“So, you are Russian?” .

Hehehe, het verhaal wat ik had geschreven over de afgelopen 11 dagen was nogal lang en om jullie een adempauze te geven heb ik het maar even in tweeën geknipt. De foto’s van het vorige verslag zijn gemaakt door Lisa, Yvonne en ikzelf. Ik verwacht nog meer foto’s, dus hou het in de gaten!

Maandag (6-12-2010) begon al goed. De badkamer was voor een gedeelte niet overdekt en beesten konden dus heel makkelijk naar binnen. Ik stond onder de douche toen een wesp dacht een goudmijn aan geurige bloemen gevonden te hebben. Dames en heren: Fruity smoothy shampoo van een Indonesisch merk, dat ik natuurlijk niet mag noemen, vanwege copyright redenen (lees: vergeten :D). Toen het beestje, dat niets lijkt op de wesp die wij in Nederland kennen, onschuldig zijn neus achterna ging, dacht ik dat het grappig was hem nat te spuiten met ons kostbare warme water. Zoals iedereen weet: God straft meteen. Of zoals ze hier zeggen: Karma! Iedereen kan misschien wel raden wat er toen gebeurde en daarbij ook wel wat Lisa als eerste mocht doen toen ze wakker werd.

We zijn naar Amlapura gereden, omdat we geen geld meer hadden. Even voor de duidelijkheid: Amlapura ligt een uur van Amed af. EEN UUR rijden om naar de dichtstbijzijnde pinautomaat te gaan. Maar jah het is en blijft ‘frikin Bali Baby’.

Ik had Remco achterop (“Jij gaat niet rijden, zolang je roze olifantjes ziet”) en ik was nog niet eens begonnen met rijden of hij zei alweer dat we te langzaam gingen. Nou, wat doe je als een kindje jankt? Juist, je geeft hem een snoepje en een klopje op zijn bolletje. In dit geval gaf ik hem mijn camera: “Ga onderweg maar foto’s maken en fotografeer een paar mensen voor me”. Het resultaat mag er wezen. Een paar prachtige foto’s van langsrazend landschap, een man die in een bocht op de vangrail zit, een echte helmetshot en natuurlijk een foto van mijn neusgat. Zelfs toen ik zowat lopend een haarspeldbocht doorging heeft hij geen krimp gegeven.

Na eindelijk gepind te hebben, zijn we naar een paleis geweest, die de Nederlanders cadeau hadden gedaan aan een moslim stadhouder, om zo de Balinezen in bedwang te houden. Het gebouw is nu erg aan het vervallen, maar helemaal boven op het dakterras was het prachtig. We moesten wel door een huiskamer heen om er te komen en hebben ook het washok van dichtbij kunnen bekijken, maar het is wel duidelijk dat ze gaan proberen er een hotel of iets dergelijks van te maken.

We kwamen Amed binnen en toen zei Remco, nog steeds plaatjes aan het schieten (ja kinderen he, heel makkelijk zoet te houden): “Woow!! Een orkaan!”. Nou een orkaan was het niet, al dacht ik dat ook in het begin, maar een waterhoos. Super gaaf! Dat we dat nog mogen meemaken.

Dinsdag (17-12-2010) hebben we na drie dagen Bamboo Bali verlaten en zijn we om half 9 met een fastboot naar Gili Trawanang vertrokken. Lisa voelde zich dit keer prima (zie het verslag over Nusa Lembongan: Just one to many dead animals). Jeffrey.. niet zo.

Na een rustige tocht van ongeveer een uur waren op de Gili’s. Officieel is dit Lombok en het is het paradijs op aarde. Witte stranden, lichtblauwe zeeën, waar je met gemak altijd de bodem kunt zien. De lucht is kraakhelder (behalve als het regent en dat was vaak.. heel vaak), omdat er geen auto’s zijn, maar alleen maar paard en wagen en fietsen. Het is echter wel door de braadstukken overgenomen. Er zijn bijna geen echte Gili bewoners meer, alleen maar mensen die van de andere eilanden naar de Gili’s zijn gekomen om te profiteren van het toerisme. Eerst pap naar zijn 100-dollar-per-nacht-hotel gebracht en toen ben ik met de andere vrijwilligers naar het krakkemikkige 5-dollar-per-nacht-hotel gegaan. Prima! We hadden ook nu een warme douche.

Toen ik ’s avonds naar mijn vaders hotel ging, merkte ik al heel snel dat ook nu het hotel niet op en top in orde was. Ze hadden geen warm water (HA!), want de boiler was stuk en het water wat er was, was zout. Maar gelukkig waren pap en Remco tegen deze tijd zich aan het aanpassen. Remco mocht echter nog steeds niet zwemmen en zou dat de rest van de vakantie ook niet meer kunnen doen. ’s Avonds hadden mijn vader en Remco ruzie, omdat ze telkens op elkaar lip zaten. Remco verveelde zich ook nog eens heel erg ( “Vervelen? Hoe kan dat nou? It’s frikin’ Bali baby!”) en toen heeft mijn vader besloten een paar dagen eerder naar huis te gaan. De eerst volgende zaterdag al.

Natuurlijk voelde ik me daar rot over, maar als je het echt niet naar je zin hebt, dan moet je maar gaan ook.

Woensdag (8-12-2010) was echt zo’n dag waarvan je dacht: Ik had op bed moeten blijven liggen. WAAROM IK?? In plaats daarvan stond ik na een warme, onrustige nacht waarin de ventilator stuk ging en Lisa en Jeffrey ruzie aan het maken waren, voordat ze naar bed toe gingen en…. toen ze al sliepen. Jeffrey: “I didn’t know it would take that long to go round the island”. Lisa: “Shut up!”. Ik ben die nacht 8 keer geprikt (“Are you sure there is no Malaria?”, “The inhabitants said there wasn’t”. “Oh great”) en ik moest om 7 uur op om een manicure te laten doen. Jah dat is nog eens luxe.

Dat ging allemaal nog goed. Met mijn nieuw gelakte nagels, ging ik een poging wagen tot duiken. Ik moest me omkleden in de WC en toen heb ik mijn tasje laten liggen. Toen ik terug kwam lag het tasje er nog, alleen was er mijn net gepinde 1.2 miljoen RP (90/100 euro) eruit. Mijn creditcard, bankpas, telefoon, wat kleingeld; de dief had het er allemaal in laten zitten. Ik heb dus constant met een gevoel van dankbaarheid en woede rondgelopen. “Bad Karma will get you fors ure, thief!”.

Toen toch maar balend het zwembad in voor wat oefeningen. Ik wist tegen deze tijd alle gebaren al, maar in het water zelf, raakte ik helemaal in paniek. Ik kreeg het water niet meer uit mijn masker, dus het kwam in mijn neus, ik ademde te snel, dus ik werd misselijk van de perslucht en moest dus regelmatig mijn duim op steken om naar boven te gaan. Net als mijn surfleraar had om mijn duiklerares het op een gegeven moment gehad met me en mocht ik voor mijn en anders veiligheid niet mee het open water op. Balen! Maar ik ga het gewoon nog een keer proberen. Opgevers zijn losers!

Daarna ben ik ook nog mijn zonnebril vergeten op een andere WC, dus mijn dag kon niet meer stuk, of beter nog: Niet nog meer stuk. Is het nog steeds karma van het waterballet met de wesp? De rest van de middag bij mijn vader op de kamer naar National Geographic Channel liggen kijken. Lekker veilig.

’s Avonds had Bali een overwinning! We gingen op de markt eten en pap en Remco waren daar echt niet blij mee: “We gaan vast wat oplopen. Ik ga ergens anders eten”. Uiteindelijk zijn ze toch meegegaan en wat denk je… “Ik heb nog nooit zulke lekkere nasi goreng gegeten en dat voor een euro”. De overwinning is aan Bali! Dank je Nasi Goreng van de markt!

’s Avonds waren we even uitgegaan en Hillary, die een echte Amerikaan is en goed kan drinken, had de bodem van het glaasje al iets te vaak aanschouwd. Toen kwam de barman en vroeg (zoals alle Balinezen): “Where are you from?” “Russia”, zei Jeffrey: “Unakoesjnev Bilansky tromodovsky trebansja”. Toch een hele goede imitatie moet ik zeggen. De barman keert zich naar Hillary en zegt: “So you are from Russia?”. Hillary:

“SI!”

… - - - … º_º (krekeltje/ hooibaal)

Si. Si!? Seriously? Van alles wat ze had kunnen zeggen. SI!?

Donderdag (9-12-2010) hebben we de Gili’s weer gedag gezegd. De boot van mijn vader, Remco en mij vertrok om 11 uur. Wij hadden weer de fastboot geboekt, voor 25 euro. De andere vrijwilligers wilden echter voor 10 euro terug naar Bali. Zij moesten om 8 uur op de boot stappen. Wij deden er een uur over om weer terug naar Amed te gaan, waar ook onze scooters stonden. Zij deden er 7 uur over.

…

7 UUR! 2 uur met een houten boot naar Lombok. Dan 2 uur met de bus naar een andere haven en dan nog eens 3 uur met een vrachtschip naar Padang Bai. Nou mij niet gezien. Toen wij op de boot stapte hadden we meteen medelijden. De zee was ruig… heel ruig. Op onze speedboot zijn 4 van de 8 mensen ziek geworden. Pap zei dat hij trots was op mij en Remco. Hebben we toch nog Blokkenbloed in ons. Alle drie hebben wij het droog gehouden. We hebben zelfs de grootste lol gehad. Elke keer als er een hoge golf kwam werden we gelanceerd en kwamen we bijna met onze hoofden tegen het plafond. Achtbaan.

Thank God voor zeebenen. Thank God for GOOD karma.