“I text dead people”.
Door: Natalie Blok
Blijf op de hoogte en volg Natalie
21 December 2010 | Indonesië, Semarapura
Na onze terugkomst in Amed (9-12-2010), duurde het niet lang of ik moest mijn vader en broertje alweer gedag zwaaien (11-12-2010). We hebben nog welgeteld twee dagen samen doorgebracht in Ubud. We hebben niet zo heel veel gedaan, omdat het regenseizoen nu toch echt duidelijk aangebroken is. Het regent nu soms hele dagen aan een stuk door. We hebben nog wel een keer de olifantengrot bezocht.
Toen ik ze ging wegbrengen viel afscheid nemen zwaar. “Tot over 10 dagen!”.
Een paar dagen daarna (14-12-2010) zijn we met een net aangekomen vriend van Lisa, Rob naar Besakih tempel gegaan. De Besakih tempel is de grootste en belangrijkste tempel van Bali. Hij ligt aan de voet van Mount Agung. Wat een enorme afknapper zeg. De weg ernaartoe was erg mooi en erg vermoeiend, met een hoop gaten in de weg en haarspeldbochten waar bij sommige stukken de vangrail ontbreekt en je geregeld je leven voorbij ziet schieten, ook al rij je niet harder dan 20 kilometer per uur. Ja 20, want met mijn scooter kan ik niet harder als ik naar boven rij en zeker niet als ik een passagier achterop heb.
Toen we bij de tempel aankwamen, werden we natuurlijk weer gedegradeerd tot braadstukken en waar braadstukken zijn, daar zijn ook vliegen. Voor iedereen die de afgelopen twee maanden onder een steen heeft geleefd (of mijn verslagen nooit eerder heeft gelezen :P): Braadstukken zijn toeristen en vliegen zijn straatverkopers. Welkom nieuwe lezer.
Het vervelendste en wat dit tripje voor mij tot een mislukking heeft gemaakt waren de gidsen. Je moet hen betalen om de tempel ook echt in mogen. In de Lonely Planet stond dat je ze niet nodig had, maar ze wilde ons er echt niet doorlaten. Omdat ik het niet vind kunnen dat je zoveel geld moet betalen om te genieten van geloof, hebben Yvonne en ik besloten om niet naar binnen te gaan, terwijl Rob en Lisa wel gingen.
Yvonne en ik zijn naar beneden gereden en hebben gegeten bij een restaurant dat is gebouwd op een klif. Wat een uitzicht. En toen begon het te regenen en te onweren. En onze gedachten waren bij Lisa en Rob. We kwamen ze toen we verder naar beneden gingen weer tegen. Zij waren al hartstikke nat en hadden een gerecht gegeten wat bakso heet. Dat is bamisoep met grote vleesballen erin. Het wordt gezien als een lekkernij, maar er zitten botjes in en het blijft allemaal tussen je tanden hangen, dus na 1 keer ben je wel afgekikt, als westerse zijnde. Toen hebben wij verteld over onze heerlijke rijsttafel met gratis drank. Ja dat krijg je als je betaald voor religie :P.
Toen kwam Yvonne’s koorts opzetten. Het werd erger… en erger. Wat een ellende. We zijn naar het ziekenhuis gereden die bij ons aan het einde van de weg zit. Het heette Bintang rumah sakit. Ehmm. Bintang is het nationale biermerk, een zusterbedrijf van onze eigen Heineken. Maar jah, nood breekt wed en we zijn naar binnen gegaan. De eerste dokter was een vrouw en was goed in wat ze deed. Alleen kon ze geen Engels spreken. Dat moest de zuster maar doen. Reken mijn Bahasa Indonesia erbij op en we hadden een hakkelend gesprek. Er werd bloed afgenomen en toen mochten we weer naar huis. ’s Avonds werden we gebeld en moesten we terug komen.
Gelukkig… geen Malaria, maar wel een laag trombose level. Dat betekend dat ze een ‘suspect’ voor Dengue was, zei deze dokter, die meteen al een goede indruk maakte door met een paarse coupe binnen te komen. Hij richtte zijn kikkerogen op mij en begon een lijst met medische hulpmiddelen op te noemen. Of we dat misschien in huis hebben: Paracetamol, ja dat heb ik. Iboprufen, ja dat heb ik. Vitaminepillen, ja dat heb ik. Goed dan alleen nog antibiotica. Ik ben een wandelende apotheek. Maar toen…
Kan nu iedereen zijn filmgeschiedenis naar boven halen? Six Sense. Het kleine jongetje dat in een ziekenhuisbed ligt en doodsbang Bruce Willis aankijkt en zegt: “I see dead people”. Goed, hou die gedachte vast!
Zijn ringtone ging af. Het waren vogeltjes. “Nice ringtone”. Hij begon een heel verhaal af te steken over al zijn ringtone’s. Hij had al eens gekko’s gehad, een leeuw, een haan. “Who texted you? Your wife?”, was mijn vraag. Ja dat had ik beter niet kunnen vragen.
“No, I text dead people”.
. . . - - - . . . o.0 (krekeltje/ hooibaal)
“Excuse me? I think I didn’t hear you correctly. I thought you said dead people”. Ja, hij zei dead people. Hij had van iemand een telefoon nummer gekregen om met zijn dode leermeester te praten. Van wie hij dat nummer gekregen? Ja, ik kan het niet helpen. Ik ben gewoon nieuwsgierig. Van een vriend van een vriend die in Denpasar woont. Ja wie heeft er tegenwoordig mediums nodig als je ook mobiele telefoons hebt?
Hij wil ook een praatkanaal van de dode worden. Hoeveel kracht heeft het gekost om niet in lachen uit te barsten. Yvonne zat tegen deze tijd voorovergebogen in haar stoel, omdat ze zo’n hoofdpijn had. Hij liep naar haar toe, plaatste zijn handen evenredig aan haar gezicht en gooide toen zijn handen langs haar hoofd naar achteren en naar boven. Of het al minder was? Nee natuurlijk niet! Hij deed het nog een keer. Gelukkig had Yvonne het net als ik al in de gaten dat hij net zo lang door zou gaan, totdat het minder zou worden. Dus ze zei: “Ja, het gaat beter”.
We stonden op en zijn zo snel mogelijk de kliniek uitgerend. De volgende dag zijn we naar Ubud gegaan. Naar een echte kliniek. Gelukkig hebben we na een week geregeld ziekenhuis bezoek te horen gekregen dat het geen Dengue is en dat Yvonne, weliswaar een paar dagen later, naar Australië mag vertrekken.
Dat weekend op vrijdag (17-12-2010) zouden we naar Lovina zijn gegaan. Yvonne was thuis gebleven, omdat de koorts nog steeds niet weg was, dus alleen Rob, Lisa en ik gingen er op de scooter op uit. Toen begon het te regenen. En hard! Verschrikkelijk hard. We hebben de nacht in Ubud doorgebracht. Ik voelde me de dag erop (18-12-2010) echt niet goed en ben dus naar huis gegaan. Terug naar Yvonne.
We zijn toen naar de Goa Lawah gegaan: De vleermuizen grot. Aangezien het Kuningan was, was het er een drukte van jewelste. Honderd mensen (give or take a few) zaten daar te bidden, terwijl ze allemaal door twee priesters werden gezegend. Heel indrukwekkend. Ook de eerste vrouwelijke priester gezien. De biddende mensen, de vleermuizen en de gehele sfeer maakte dit tot een erg mooie ervaring.
Last but not least wil ik nog vertellen over mijn handlees en tarot reading afgelopen zondag (19-12-2010). Dit gebeurde in een café in Ubud, waar we waren voor Hillary’s, Yvonne’s en mijn laatste weekeind. Hoe veel iemand van je hand af kan lezen. Hij kon me vertellen dat ik wat creatiever met mijn keuzes om moet gaan, dat ik flexibel ben, dat ik qua emotie en logica goed in balans ben, maar dat het altijd beter kan. Ik ben georganiseerd (ehm, mam? Kun je dat ook bevestigen) en ik ga 1 keer trouwen, uit welk ik een ‘a few’ kinderen ga krijgen (“Hoeveel is ‘a few?”. “More than two” O-O). Verder heb ik een lijn die niet veel andere mensen hebben. Een lijntje die uitkomt bij mijn ringvinger: aantrekkingskracht. “Maar pas op. Je trekt mensen op een natuurlijke manier aan. Goede mensen, maar ook slechte mensen”.
Uit de tarotlezing kwam dat ik me te veel zorgen maak en daar ongelukkig van wordt. Wel kan ik van nature gelukkig zijn en als de balans er is kan ik afmaken waar ik aan begonnen ben. Verder hoef ik me geen zorgen te maken om geld of een eenzame oude dag achter de geraniums. Nou mooi toch.
Ik denk dat mijn een na laatste verslag is. Nog maar vijf dagen en dan is het kerst. Nog maar vijf dagen en dan stap ik uit het vliegtuig om 6 uur ’s ochtends en dan is het over met de 35º graden en dan ga ik naar de vrieskou. Misschien kan ik via de dokter wel het nummer van de weergoden krijgen?
Toen ik ze ging wegbrengen viel afscheid nemen zwaar. “Tot over 10 dagen!”.
Een paar dagen daarna (14-12-2010) zijn we met een net aangekomen vriend van Lisa, Rob naar Besakih tempel gegaan. De Besakih tempel is de grootste en belangrijkste tempel van Bali. Hij ligt aan de voet van Mount Agung. Wat een enorme afknapper zeg. De weg ernaartoe was erg mooi en erg vermoeiend, met een hoop gaten in de weg en haarspeldbochten waar bij sommige stukken de vangrail ontbreekt en je geregeld je leven voorbij ziet schieten, ook al rij je niet harder dan 20 kilometer per uur. Ja 20, want met mijn scooter kan ik niet harder als ik naar boven rij en zeker niet als ik een passagier achterop heb.
Toen we bij de tempel aankwamen, werden we natuurlijk weer gedegradeerd tot braadstukken en waar braadstukken zijn, daar zijn ook vliegen. Voor iedereen die de afgelopen twee maanden onder een steen heeft geleefd (of mijn verslagen nooit eerder heeft gelezen :P): Braadstukken zijn toeristen en vliegen zijn straatverkopers. Welkom nieuwe lezer.
Het vervelendste en wat dit tripje voor mij tot een mislukking heeft gemaakt waren de gidsen. Je moet hen betalen om de tempel ook echt in mogen. In de Lonely Planet stond dat je ze niet nodig had, maar ze wilde ons er echt niet doorlaten. Omdat ik het niet vind kunnen dat je zoveel geld moet betalen om te genieten van geloof, hebben Yvonne en ik besloten om niet naar binnen te gaan, terwijl Rob en Lisa wel gingen.
Yvonne en ik zijn naar beneden gereden en hebben gegeten bij een restaurant dat is gebouwd op een klif. Wat een uitzicht. En toen begon het te regenen en te onweren. En onze gedachten waren bij Lisa en Rob. We kwamen ze toen we verder naar beneden gingen weer tegen. Zij waren al hartstikke nat en hadden een gerecht gegeten wat bakso heet. Dat is bamisoep met grote vleesballen erin. Het wordt gezien als een lekkernij, maar er zitten botjes in en het blijft allemaal tussen je tanden hangen, dus na 1 keer ben je wel afgekikt, als westerse zijnde. Toen hebben wij verteld over onze heerlijke rijsttafel met gratis drank. Ja dat krijg je als je betaald voor religie :P.
Toen kwam Yvonne’s koorts opzetten. Het werd erger… en erger. Wat een ellende. We zijn naar het ziekenhuis gereden die bij ons aan het einde van de weg zit. Het heette Bintang rumah sakit. Ehmm. Bintang is het nationale biermerk, een zusterbedrijf van onze eigen Heineken. Maar jah, nood breekt wed en we zijn naar binnen gegaan. De eerste dokter was een vrouw en was goed in wat ze deed. Alleen kon ze geen Engels spreken. Dat moest de zuster maar doen. Reken mijn Bahasa Indonesia erbij op en we hadden een hakkelend gesprek. Er werd bloed afgenomen en toen mochten we weer naar huis. ’s Avonds werden we gebeld en moesten we terug komen.
Gelukkig… geen Malaria, maar wel een laag trombose level. Dat betekend dat ze een ‘suspect’ voor Dengue was, zei deze dokter, die meteen al een goede indruk maakte door met een paarse coupe binnen te komen. Hij richtte zijn kikkerogen op mij en begon een lijst met medische hulpmiddelen op te noemen. Of we dat misschien in huis hebben: Paracetamol, ja dat heb ik. Iboprufen, ja dat heb ik. Vitaminepillen, ja dat heb ik. Goed dan alleen nog antibiotica. Ik ben een wandelende apotheek. Maar toen…
Kan nu iedereen zijn filmgeschiedenis naar boven halen? Six Sense. Het kleine jongetje dat in een ziekenhuisbed ligt en doodsbang Bruce Willis aankijkt en zegt: “I see dead people”. Goed, hou die gedachte vast!
Zijn ringtone ging af. Het waren vogeltjes. “Nice ringtone”. Hij begon een heel verhaal af te steken over al zijn ringtone’s. Hij had al eens gekko’s gehad, een leeuw, een haan. “Who texted you? Your wife?”, was mijn vraag. Ja dat had ik beter niet kunnen vragen.
“No, I text dead people”.
. . . - - - . . . o.0 (krekeltje/ hooibaal)
“Excuse me? I think I didn’t hear you correctly. I thought you said dead people”. Ja, hij zei dead people. Hij had van iemand een telefoon nummer gekregen om met zijn dode leermeester te praten. Van wie hij dat nummer gekregen? Ja, ik kan het niet helpen. Ik ben gewoon nieuwsgierig. Van een vriend van een vriend die in Denpasar woont. Ja wie heeft er tegenwoordig mediums nodig als je ook mobiele telefoons hebt?
Hij wil ook een praatkanaal van de dode worden. Hoeveel kracht heeft het gekost om niet in lachen uit te barsten. Yvonne zat tegen deze tijd voorovergebogen in haar stoel, omdat ze zo’n hoofdpijn had. Hij liep naar haar toe, plaatste zijn handen evenredig aan haar gezicht en gooide toen zijn handen langs haar hoofd naar achteren en naar boven. Of het al minder was? Nee natuurlijk niet! Hij deed het nog een keer. Gelukkig had Yvonne het net als ik al in de gaten dat hij net zo lang door zou gaan, totdat het minder zou worden. Dus ze zei: “Ja, het gaat beter”.
We stonden op en zijn zo snel mogelijk de kliniek uitgerend. De volgende dag zijn we naar Ubud gegaan. Naar een echte kliniek. Gelukkig hebben we na een week geregeld ziekenhuis bezoek te horen gekregen dat het geen Dengue is en dat Yvonne, weliswaar een paar dagen later, naar Australië mag vertrekken.
Dat weekend op vrijdag (17-12-2010) zouden we naar Lovina zijn gegaan. Yvonne was thuis gebleven, omdat de koorts nog steeds niet weg was, dus alleen Rob, Lisa en ik gingen er op de scooter op uit. Toen begon het te regenen. En hard! Verschrikkelijk hard. We hebben de nacht in Ubud doorgebracht. Ik voelde me de dag erop (18-12-2010) echt niet goed en ben dus naar huis gegaan. Terug naar Yvonne.
We zijn toen naar de Goa Lawah gegaan: De vleermuizen grot. Aangezien het Kuningan was, was het er een drukte van jewelste. Honderd mensen (give or take a few) zaten daar te bidden, terwijl ze allemaal door twee priesters werden gezegend. Heel indrukwekkend. Ook de eerste vrouwelijke priester gezien. De biddende mensen, de vleermuizen en de gehele sfeer maakte dit tot een erg mooie ervaring.
Last but not least wil ik nog vertellen over mijn handlees en tarot reading afgelopen zondag (19-12-2010). Dit gebeurde in een café in Ubud, waar we waren voor Hillary’s, Yvonne’s en mijn laatste weekeind. Hoe veel iemand van je hand af kan lezen. Hij kon me vertellen dat ik wat creatiever met mijn keuzes om moet gaan, dat ik flexibel ben, dat ik qua emotie en logica goed in balans ben, maar dat het altijd beter kan. Ik ben georganiseerd (ehm, mam? Kun je dat ook bevestigen) en ik ga 1 keer trouwen, uit welk ik een ‘a few’ kinderen ga krijgen (“Hoeveel is ‘a few?”. “More than two” O-O). Verder heb ik een lijn die niet veel andere mensen hebben. Een lijntje die uitkomt bij mijn ringvinger: aantrekkingskracht. “Maar pas op. Je trekt mensen op een natuurlijke manier aan. Goede mensen, maar ook slechte mensen”.
Uit de tarotlezing kwam dat ik me te veel zorgen maak en daar ongelukkig van wordt. Wel kan ik van nature gelukkig zijn en als de balans er is kan ik afmaken waar ik aan begonnen ben. Verder hoef ik me geen zorgen te maken om geld of een eenzame oude dag achter de geraniums. Nou mooi toch.
Ik denk dat mijn een na laatste verslag is. Nog maar vijf dagen en dan is het kerst. Nog maar vijf dagen en dan stap ik uit het vliegtuig om 6 uur ’s ochtends en dan is het over met de 35º graden en dan ga ik naar de vrieskou. Misschien kan ik via de dokter wel het nummer van de weergoden krijgen?
-
22 December 2010 - 04:43
Rianne:
Ik ben er vanavond bij :)!
KUS -
22 December 2010 - 05:53
Mams.:
Ha goedemorgen lieve schat,
Heerlijk weer zitten genieten van je verslag en natuurlijk weer de mooie foto's.Ja het gaat nu echt opschieten.Het is nu 22 December.Nog maar 2 dagen en dan kom je heerlijk weer naar huis.Maar ik denk dat voor jou na 10 volle weken daar geweest te zijn het afscheid moeilijk zal zijn.Maar je kan in ieder geval zeggen .DIT KUNNEN ZE ME NIET MEER AFNEMEN.En wie weet ooit zal je daar weer naar toe gaan.Maar aan alles komt een eind en helaas ook aan deze mooie 10 weken die je daar hebt doorgebracht.Je herinneringen aan deze reis zal je altijd bij blijven.
Nou meissie geniet nog van de laatste 2 dagen(ja 2 dagen).Ik zal blij zijn als je de 1 ste Kerstdag weer met beide benen op Nederlandse grond staat.Kan ik je eindelijk weer eens stevig knuffelen.
Meissie tot over 3 dagen.
Ik hou van je.
Dikke kus
Stevige knuffel.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Liefs mams. -
22 December 2010 - 23:58
Paps:
Hi Schat, Bij binnenkomst op het vliegveld staat de gate aangegeven. Dus niet de incheckbali. Daar moet je dus even naar op zoek. Bij de controle halen ze een plakstrip langs je bagage, waarna ze deze in een apparaat stoppen. Zo controleren ze waarschijnlijk of je met drugs of met andere zaken in contact bent geweest .
Vraag: moeten wij een warme jas meenemen naar het vliegveld of is daar al voor gezorgt ? -
29 December 2010 - 20:39
Monique:
Hoi Lieverd,
We kijken iedere dag of er toch nog één verslag van je is bij gekomen, WE MISSEN ZE! Nu bijna 1 week in Nederland, hoe gaat het met je ?
Liefs & heel veel xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-jes
M & E -
31 December 2010 - 13:10
Lisa:
3 dagen geleden ben ik teruggekomen in het koude nederland. Helaas lig ik vanaf mijn terugkomst al met 39.6 graden koorts in mijn bedje. BORINGGG. Nu ik al je verhaaltjes terug lees liggend op de bank besef ik me dat we een geweldige tijd hebben gehad in Bali. het was super. mede dankzij jou! Een heel goede nieuwjaar toegewenst en heeel veel plezier vanavond! drink er maar een FLESJE chammpagne op! dikke kus van mij!
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
