Saying goodbye does exist.

En toen was ik er weer: thuis.

Ik heb een beetje vals gespeeld. Mijn laatste verslag zou op Bali zijn, maar hier ben ik dan: In Nederland. Ongeveer 2 weken nadat ik thuis gekomen ben. En wat wil ik graag terug! Ik heb een constante brainfreeze hier in Holland. Als je nagaat dat in Indonesië al een jas nodig had, dan kun je je wel voorstellen, hoe het hier voelt.

Laat ik mijn laatste week nog even uiteenzetten. De laatste week was weer een gewone werkweek. Maandag (20-12-2010) zou eigenlijk het nieuwe semester weer beginnen, maar er kwam wat tussen: Het vierde ziekenhuis bezoek van Yvonne. Na een opleving voelde ze zich opeens weer slechter. Oeps. Wanneer zou ze ook al weer vertrekken. O ja. Dinsdag. MORGEN!

In het ziekenhuis (in Ubud, zonder freaky dokters met paars haar en een magische telefoon) konden ze ons gelukkig vertellen dat alles goed was. Ze had geen Dengue en ze mocht gewoon naar Australië vertrekken. Ondertussen waren ook Lisa en ik niet helemaal gezond meer. De koorts kwam erbij kijken en we hebben alle drie de hele dag geslapen.

Dinsdag (21-12-2010) was het dus ‘Bye Yvonne’, maar niet voordat we onszelf publiekelijk voor gek hadden gezet. We hadden namelijk van Yvonne een uniform gekregen. Het uniform dat de leerlingen ook dragen. Natuurlijk kon dat niet binnen de muren van ons witte huisje blijven en zijn we in rok en schoenen (slippers) met de sokken hoog opgetrokken en staartjes in ons haar naar buiten gegaan… in de pauze… waar iedereen ons kon zien. En wat hebben we een lol gehad! De kinderen wisten echter niet waar ze het zoeken moesten. Die schaamde zich volgens mij een beetje. Gelukkig heeft het schoolhoofd ons niet gezien. Anders zouden we misschien ontslagen zijn… en we kregen niet eens betaald!

Het was in ieder geval een memorabel afscheid en er zijn nog een hoop traantjes gevallen bij het afscheid van onze lieve Yvonne.

Dinsdag kreeg ik toch nog mijn SHOW TIME! Weten jullie nog? Ik heb met mijn leerlingen een stuk van Shakespeare (who?) gelezen en daarna moesten ze zelf een love story schrijven. En wat ben ik toch verschrikkelijk trots op ze. Het was echt heel leuk en sommige hebben er echt heel veel moeite voor gedaan om het goed te krijgen. Ik heb van alles gezien. Jongens die zichzelf dooddronken aan de Arak (een typisch Balinese eigen gebrouwde drank),omdat hij liefdesverdriet had, drie meisjes die allemaal tegelijk het zelfde vriendje hadden en een vierde die ermee was getrouwd, een hoop jaloezie en een meisje heeft zelfs voor ons gezongen! Dat zie ik nog zo snel niet in Nederland gebeuren.

We zijn nog met zijn allen op de foto gegaan en toen moest ik ze helaas gedag zeggen. Ik mis ze echt heel erg.

Woensdag (22-12-2010) was mijn laatste ritje naar Ubud en ook het laatste ritje op mijn geliefde scootertje. Die heeft mij 2 en een halve maand half Bali doorgekregen, mij een ongekend gevoel van vrijheid gegeven. Dat gevoel van vrijheid is een van de grootste gemissen.

Donderdag (23-12-2010) was Lisa’s en mijn laatste dag, dus we kregen een waardig afscheid van Mrs. Augustina en Mr. Pawana. Lisa, Rob en ik zouden ’s avonds naar Kuta gaan, om daar mijn laatste avond te vieren. ’s Ochtends zijn Lisa en ik naar Mr. Pawana gegaan en daar hebben we ieder een schilderij en een certificaat gekregen.

’s Middags kwam mrs. Augustina nog even aanwaaien terwijl ik aan het inpakken was. Ja, ik weet het. 3 uur voordat ik vertrek mijn tas pas inpakken is weer een geweldige indicatie van mijn planningsvermogen.

Van mevr. Augustina kreeg ik een heel mooie waaier en toen begon ze opeens haar hart te luchten. Dat doen Indonesiërs eigenlijk niet zo snel, dus dat was een hele verassing. Ze had wat problemen met haar man, want ze had namelijk zelf een stuk grond gekocht, waar ze nu een huis op aan het bouwen is. Ze woont echter met haar man en kinderen, bij de ouders en zus van haar man. Zij had voorheen een hulp in huis, die op de kinderen paste, maar die was na de feestdagen niet terug gekomen. Sindsdien had ze niet meer van haar gehoord. Daar was ze erg verdrietig over. Ook het verzet van haar man zat haar erg dwars. Ze wilde eindelijk een eigen huis. Dit zorgde wel voor wat vertraging van mijn inpakavontuur, maar dat moesten we daar maar voor over hebben.

Ook Lisa moest inpakken, want die zou maandag voor het laatst in het huis komen. Dus met zijn tweeën waren we een soort van dans aan het uitvoeren, met dingen die her en der verspreid door huis lagen. “Weet jij waar ik mijn Rabobank kastje heb gelaten?”. “Nee, weet jij waar mijn telefoonoplader is?”. “Nee”. Rob werd er kriegel van en is met mijn backpack naar Kuta gereden om een hotel te regelen. Het was namelijk de dag voor kerstavond en het zou wel eens druk kunnen zijn.

Ondertussen kwamen Nathan en Komang nog even langs om afscheid te nemen. Deze mensen zijn de afgelopen twee en een halve maand mijn familie geweest dus dat was ook best moeilijk. De laatste twee dagen leek ik meer op de Niagra watervallen dan een mens. Komang heb ik nog even blij gemaakt met mijn Hema toilettas (met een heleboel liefde gemaakt) en toen was het tijd om mijn sleutels in te leveren en mijn huisje gedag te zeggen, inclusief de honderden mieren, de tientallen gekko’s en de koude douche.

Dus daar gingen wij, Lisa en ik, op de scooter naar Kuta, over de snelweg. Ja dé snelweg. Die ene waar de helft zich niet onder het asfalt bevindt. Dus, laat ik het nog een keer duidelijk maken, Lisa en ik zaten met 5 tassen en 2 mensen op 1 scooter. Ja, we zijn helemaaaal ingeburgerd. We hebben zelfs nog geflirt en getoeterd!

Die avond gingen we dus nog even uit, met als gevolg dat we pas om half 5 op bed lagen. Ik zou sowieso de kamer nog een nacht huren, omdat we pas om 5 uur weg moesten naar het vliegveld, dat maar een half uurtje rijden is vanaf onze hotelkamer, maar toch was het niet de bedoeling om pas om half 2 wakker te worden. Dus dan maar geen strand op mijn laatste dag.

Toen het 5 uur werd, moesten we maar eens vertrekken. Toen we bijna op het vliegveld waren was er nog een klein paniekmomentje, omdat ik mijn telefoon vergeten dacht te zijn.. which I didn’t. Toen we op het vliegveld waren raakten we nog verdwaald op het parkeerterrein en… toen waren we er… en ik vond het verschrikkelijk. Ik wilde nog lang niet weg. Ik ben verslaafd geraakt aan Bali. Aan de mensen, mijn huisgenoten, het hebben van mijn eigen huis, de vrijheid van het scooter rijden, de zon, de cultuur. Lisa liep met me mee naar binnen en ook al had ik nog zo gezegd, niet te huilen, liep het zoute levenswater langs mijn wangen naar beneden. Wat zou ik haar gezelschap missen zeg.

Na even kort te wachten mocht ik het vliegtuig in en 18 uur en een overstap op Kuala Lumpur later, waarin ik helemaal geen zon gezien heb en met de nacht meegevlogen was, was ik thuis, in Nederland. Toen ik die slurf inliep wilde ik heeeel snel omdraaien en weer terug gaan. Wat is het hier verschrikkelijk koud! Op Schiphol stonden mijn moeder, vader, stiefvader, oom en tante te wachten en mam kon het (natuurlijk :P) niet drooghouden.

En toen was ik er toch echt: thuis.

De afgelopen twee en een halve maand heb ik de tijd van mijn leven gehad en ook al leek het er af en toe niet op heb ik heel erg genoten van het lesgeven en zoals misschien wel af en toe opviel heb ik een heleboel avonturen beleefd, nieuwe vrienden gemaakt, leren rijden, de vrijheid geproeft. Het zal denk ik niet heel lang duren voordat ik weer op het vliegtuig stap.

Dan wil ik ook nog even de ruimte nemen om iedereen die mij gevolgd heeft tijdens mijn reis te bedanken voor alle lieve berichtjes en met heel veel trots kan ik zeggen dat mijn blog 30.150 keer bekeken is. Harstikke bedankt. Terima kasih, teman saya!

En toen was ik er toch echt: THUIS.