Een koe voor me, kippen achter me.

Howdy!

Vrijdag (12-11-2010)een spannend dagje gehad! Ben in mijn uppie naar Ubud gereden. Niet met 100 Km per uur dit keer. Niet harder gereden dan de toegestane 60, voor iedereen die even mijn leven voor zijn/ haar ogen voorbij zag schieten na het lezen van mijn vorige blog :D. Wel bijna gesandwiched door twee trucks.

Ja, ik om 10 uur op weg naar Ubud en je raadt het al… nee, niet ongesteld, maar… verdwaald! Hihi. Dit keer was ik wel heel blij dat ik verdwaalde, want het bracht me door een paar prachtige dorpen en een hele mooie rijstevelden. Ik zat de hele 15 min dat ik me door dit paradijs waande achter een truck aan die een koe aan het vervoeren was. De truck was niet echt gemaakt om een koe te vervoeren. Ze zat vastgebonden aan de truck zelf en telkens als er weer een kuil was (de kuilen, mensen!), stootte ze met haar kop tegen de passagiersruimte aan. Achter me reed een wagen vol met kippen. En ik ben ingehaald door een scooter met een varken achterop (naar Gyanjar?) en ik heb zowat een haan aangereden. Yeha, maties!

Maar na een kwartier tamelijk relaxt door de weilanden te rijden, was daar een bocht en (TADA!) de drukste straat van Ubud. Surrealistisch. Heb eerst mijn scooter maar eens geparkeerd bij het Ubud huis, waar ik eerst even een klein uurtje heb uitgepuft, na mijn eerste solovlucht. Jaja, jullie kipje wordt groot :D. Toen naar beneden gelopen en me weer tussen de braadstukken gewaand. Ik was een beetje ‘low on cash’, maar er is niet 1 ATM in Ubud die een Meastro kaart accepteert. Dan maar niet naar Monkey Forest. Apen zijn toch niet zo leuk. Hoe vaker ik dat zeg, hoe minder ik het zelf geloof. Ik wil naar Monkey Forest! ;).

En ook de vliegen (straatverkopers) waren er weer. Ze zoemen, zoals altijd, om de braadstukken heen en je hoorde constant, “Taxi? Taxi? Taxi?”, “Transport? Transport? Miss, transport?”. Ook wordt je aan je arm winkels en restaurants binnen getrokken, zelf al zeg je honderd keer ‘nee’. Geef mij ‘mijn’ Klungkung sarong dames maar. Het is hier vechten voor je leven als je in het toerisme zit.

Rond half 4 was ik weer terug in Klungkung. Terug in mijn eigen huisje. It’s good to be home. Onze buurvrouw, die ik gisteren een beer heb gegeven voor haar kleinzoon, kwam nog aan met handenvol Guave’s. Dat zijn kleine groene vruchtjes, met een roze binnenkant en een hele hoop pitjes. Echt lekker is het niet, maar wel gezond en het is haar manier om dank je te zeggen. Komang, die ook aanwezig was, zei dat ik een nieuwe vriend had gemaakt. Ja, I feel warm and fluffy on the inside, als mijn nieuwe vriendin me een tandloze glimlach toe werpt :D.

Gisteren is ook een nieuwe volunteer aangekomen. Lisa uit, ja echt, NEDERLAND! Dus daar zitten we dan. Met drie Nederlanders in een huis. Hihi!

Zaterdag (13-11-2010), ben ik samen met Michelle en Flora (the Seminyak girls/ minor klasgenoten) wezen touren rond Klungkung. Eerst gingen we naar de Gertha Gosa. De Gertha Gosa is het oude paleis/ tempel van de heersers van Klungkung en het ligt midden in het bruisende centrum van Klungkung. Zodra je de poorten doorloopt, kom je terecht in een stukje rustieke oudheid, wat best wel een bizarre ervaring is. Het is verwoest door de Nederlanders op 28 april 1908, na de grote massa zelfmoord, waarbij alle mensen van het hof (ongeveer 1000 man, inclusief de koning, vrouwen en kinderen) zichzelf van het leven beroofde. De tempel/ paleis was leuk, maar klein en zoals ik al verschillende mensen heb horen zeggen: “Als je een tempel/ paleis heb gezien heb je ze allemaal gezien”.

Natuurlijk moesten we in een sarong, dus die hadden we netjes meegenomen. Er liepen er allemaal braadstukken met de geleende sarongs van de Gertha Gosa zelf rond. Nah, daar zou ik nog niet dood in gevonden willen worden. Het waren gele ‘die-vindt-je-zelfs-niet-op-oma’s-koffietafel’ kleden, met blokjes en cirkeltjes. Brr.

Ik dacht dat ik een pinguïn was in mijn sarong, maar Flora is nog een stukje erger. Die kon ik nog net opvangen toen ze een trap op probeerde te lopen en het net niet redde. Het museum was niet zo veel aan, maar de tuin was wel erg mooi. Echt toerist in eigen stad gespeeld dus.

Toen op de scooter gestapt naar Krotok beach. Daar was ik al een keer eerder geweest, samen met Komang (zie ‘Karma will get you’), maar nu mocht ik voor de verandering wel de tempel binnen.

De weg ernaar toe was een beetje bizar en geeft goed weer wat de werkhouding en gedachtegang van (sommige) Indonesiërs is. Ik wist nog hoe ik was gereden met Komang, maar op een gegeven moment moesten we rechts, maar…. er was geen weg meer! Serieus. Geen WEG meer! Dus wij zijn een stukje doorgereden en we hebben toen aan een aantal wegwerkers (geprobeerd) te vragen hoe we bij Krotok konden komen. “Right, right!”. Maar er is geen weg meer. “Krotok? Right, right”. Maar er is geen WEG meer! Toen werden we uitgelachen en genegeerd en toen ik omkeek zag ik iemand op een scootertje over het mulle zand rijden. Dus wij over het mulle zand en daar was opeens de weg weer. Spiksplinternieuw! Geen gaten, maar DREMPELS! Woeh!

Zondag (15-11-2010) meegemaakt wat een taalbarrière met ons doet. Ik had afgesproken met een jongen die ik op de crematie had ontmoet. Om 12 uur zouden we afspreken in zijn dorp, dus na een rit van 3 kwartier stond ik daar en hij nam zijn telefoon niet op. Toen ben ik terug naar huis gegaan, weer 3 kwartier. Tijdens mijn rit naar huis, heeft hij me 12 keer gebeld: “Please, don’t be angry with me”. Hij klonk alsof hij aan het huilen was. Even voor de duidelijkheid: Hij is 24 jaar.

Nou goed, ik geef hem nog wel een kans. “I’ll be there in an hour”. Dus ik weer op weg. Weer 45 min. Toen ik aankwam was hij er nog niet. Ik keek op mijn mobiel, had hij een sms gestuurd of ik, alsjeblieft, vandaag nog wilde afspreken. Hij had dus helemaal niet begrepen wat ik had gezegd. Ik bel hem terug: “Ik sta nu bij dat Internetcafé”. Na een half uur wachten maar weer een sms gestuurd. Krijg ik weer een sms terug: “Ik stap nu op de motor”. AAAH!

Na nog eens 20 minuten wachten heb ik hem opgebeld en ik moet eerlijk zeggen, hij was onderweg, maar het zou hem nog 20 min kosten. Daar had ik echt geen zin meer in. Ik heb hem gezegd naar huis te gaan. Toen ik thuis kwam had hij me nog eens 30 keer (!) gebeld en hij had gesmst dat hij naar mij toe kwam. Toen heb ik mijn telefoon uit gezet en ben ik naar bed gegaan. Een stalker heb ik niet nodig.

Hé, nu maar even uitrusten van/ in dit bizarre Indonesië, dat me tot nu toe elke dag heeft weten te boeien.

Knuffel!