I’m ready for my close-up!

Hey Y’all!

Jullie zullen je wel afgevraagd hebben waar ik bleef aangezien ik al (! :D) 4 dagen niets heb geschreven. Nou… er is gewoon niet zoveel gebeurd, maar hier komt ie weer!

Gisteren (9-10-2010) was Charlotte van de organisatie (Travel to Teach) op school, om te kijken hoe het hier is en om een filmpje te schieten, dus je kan mij binnenkort op de website zien lesgeven. We hebben met de klas een debat gedaan en het was echt heel gezellig. Een van de onderwerpen was spieken. Spieken is hier toegestaan en ze doen het allemaal… inclusief de leraren. Het houdt namelijk de cijfers hoog en dus het aanzien van de school. Toetsen maken heeft eigenlijk geen zin meer. Ik heb er een keer wat van gezegd en daar was de lerares niet blij mee. Ze zei dat ik het maar beter niet meer kon doen.

Dus toen er drie argumenten voor spieken bedacht moesten worden, was dat ook niet het moeilijkste wat ze ooit hadden gedaan. Je krijgt er hogere cijfers door; Je behoudt je vrienden; Het is een goede manier van nieuwe vrienden maken. Ja dat ik daar nooit aan had gedacht ^-^. Afkijken als sociaal erfgoed. Ze stemden allemaal tegen het spieken, maar toen ik een afspraak met ze wilde maken dat ze het nooit meer zouden doen, zeiden ze allemaal met een grote glimlach op hun gezicht “No way!”.

Vandaag (10-11-2010) heb ik Lena weer gezien. Lena was dat Canadese meisje dat we in Kuta hebben ontmoet. Zij kwam met 3 andere meisjes, die ze zomaar ergens had ontmoet, naar Klunkgung om naar de Gherta Gosa (het oude paleis van Klungkung) te gaan. Wat een gezelschap was dat. Een Amerikaan, een Canadees, een Spanjaard en een Belg. Multiculty O-O. We hebben eerst wat gegeten bij de warung die een beetje ons stamcafé aan het worden is. Naja café… Ze verkopen geen alcohol. Ze verkopen niet eens Cola. Maar je kan er lekker eten voor bijna geen geld (1 euro) en ‘Tebs’, IJsthee met bubbels, is toch veel lekkerder.

Hehe. Onze ober (ja onze ober, want hij is de enige die Engels spreekt) wilde opeens met me op de foto en dat terwijl we dus al ruim 2 weken bij hem komen eten. Je weet wel zo’n glamourfoto, waar je schuin omhoog moet kijken om zo grotere ogen te krijgen. Hilarisch!

Daarna hebben we vier keer heen en weer moeten rijden, want ik had het briljante idee om ze de school te laten zien. Ze waren er niet echt op gekleed om naar de school te komen, maar jah. Waarom niet. Het was echt superleuk. We hebben meegedaan met de danstraining. Je weet wel, die ene waarbij je je handen super ver terug moet buigen en ik heb de school laten zien. Als echte braadstukken hebben ze alles op foto vastgelegd.

Ik heb nog een heel gesprek gevoerd (in het Indonesisch) met een aantal Sarongverkopers, die rond de Gerta Gosa zwermen. Over wat ik deed en waar ik heen ging en of ik getrouwd was en dergelijke. Deze lieve mevrouw wilde echt niet dat ik wegliep, dus ze hield constant mijn hand vast. Als ze iets moest pakken met haar rechterhand, dan nam ze mijn hand in haar linkerhand (iel! :D). Het heeft echter wel iets voor de toekomst opgeleverd. Ze hebben natuurlijk geroddeld en nu kan ik gewoon doorlopen zonder dat er vier keer aan me gevraagd wordt of ik nog een Sarong wil. Perfet!

Toen was het alweer tijd om les te geven en na ze nog even snel terug naar het centrum te brengen ging ik naar de SD2 klas (dat zijn de basisschool kinderen van een jaar of 10). Het zijn echt heel leuke kinderen. Ik liet ze op het bord een stad ontwerpen (superboy city) en toen hebben ze heel lief, toen ik even weg was, een huisje speciaal voor mij gemaakt. Cute!

’s Avonds zijn we naar Ubud afgereisd om wat te gaan eten met Marieke, het meisje waarmee we naar de Elephant cave zijn gegaan, en de rest van de Ubud crew and Henning en Nathan. De weg ernaar toe was niet zo heel leuk. We zaten al sinds Gyanjar achter een colonne aan, met een politiewagen voorop en toen 3 geblindeerde auto’s erachteraan. Het was echt stomvervelend en op een gegeven moment begon Eduard een inhaalmanoeuvre. Ik wilde niet verdwalen, want dan ben ik niet op mijn best (zie vorige verslag) dus ik erachteraan. Toen hebben we een minuut of 20 in de colonne gereden. Super stressvol, want van het beetje studeren wat ik voor mijn rijbewijs heb gedaan, weet ik dat dat eigenlijk niet mag. Maar jah, Bali heeft geen verkeersregels.

Waren we er eindelijk voorbij, toen we voor een stoplicht moesten wachten en de stoet ons weer voorbij reed. Strontirritant.

We hebben bij een heel leuke warung gegeten, waar we met zijn 9en op een verhoging moesten zitten die vervaarlijk begon te kraken. Iedereen was al aan het eten en ik zat maar een beetje honger te lijden. Toen iedereen klaar was kreeg ik mijn pizza pas. Maar… waar is mijn voorgerecht? Die kreeg ik dus pas na de pizza, toen de rest aan zijn toetje bezig was. En mijn toetje? Die kreeg ik pas rond half 11. Heerlijk die eetgewoontes hier. Zo lekker relaxt. We hebben heerlijk gelachen om Marieke haar meest genante momenten en toen moesten Eduard en ik nog terug naar huis.

Het was zooo stil op de weg. Ik heb op zijn hardst 100Km per uur gereden, maar dat zal ik niet zo snel meer doen denk ik. Mijn helm waaide af, niet zo comfortabel en het is gewoon niet zo slim…. Maar wel KICKEN!!