“You look like Justin Bieber.” O-O

Hi trouwe lezers :P.
Hier weer een berichtje uit Bali. Het meest bijzondere is er nu vanaf. Ik sta er niet meer van te kijken als mijn buurvrouw nog eens even lekker rochelt en vervolgens het bij elkaar verzamelde goedje op de grond spuugt. Ook het lesgeven gaat nu zijn gangetje en de ritjes op de scooter zijn nu niet zo bijzonder meer…. Nou ja.. Voor mij nog wel.

Eergisteren (6-11-2010) zijn Carmen, Eduard en ik naar het dorpje Sidemen gegaan ergens op de rand van de vulkaan. Tenminste, Carmen en ik zijn naar Sidemen gegaan en Eduard moest ergens halverwege naar een scootermaker, omdat hij zijn slot had gesloopt. Wat een weg! De oude generatie zou hier dolgelukkig zijn. Kuilen! Overal kuilen!

Sidemen zelf is niet zo bijzonder. Het is een gewoon dorpje, met gewone mensen en een paar braadstukken (toeristen) hier en daar. Hotels zijn er niet, maar wat een uitzichten. Sidemen is omgeven door rijstvelden. Het natuurschoon! Ik was sprakeloos. Jammer dat het nooit helemaal zo uit komt als op foto. Dit was Carmen haar laatste dag en ze wilde het laatste stukje cultuur nog even meepakken. Om de tien meter moesten we weer even stoppen om een foto te nemen. Vervelend voor ons, maar gelukkig was ze er blij mee.

Gisterochtend (6-11-2010) hebben we Carmen gedag gezegd en toen zijn Eduard en ik naar Kuta vertrokken. Anderhalf uur rijden was het. Ik op mijn eigen scootertje. Naah! Je moet echt ogen in je achterhoofd hebben. Op de snelweg rijden is echt niet grappig hier en meestal staat er pas aan de overkant van de weg dat je eigenlijk links af had moeten slaan om naar Denpasar te gaan.

Zoals ik al eerder heb verteld, mag je links en rechts inhalen. En daar zijn de meeste Balinezen heeeeeel goed in. Ze komen je links voorbij scheuren gaan voor je langs naar rechts om de auto ervoor te passeren er niet oplettende dat je ook nog zoiets als een voorwiel hebt. Ik heb niet zo heel veel verstand van scooters, maar ik weet toch wel vrij zeker dat een voorwiel essentieel is.

Rond 2 uur ’s middags waren we er. Kuta baby! Het surfwalhalla van Bali (word2003 herkent het woord ‘surfwalhalla’. Wie had dat gedacht?). Het is een bruisende stad, met een hoog braadstukgehalte (‘braadstukgehalte’ wordt ook herkend. Nogmaals.. wie had dat gedacht?). Er zijn een hoop merkkledingzaken gevestigd en ze hebben een Pizza hut, Kentucky fried Chicken, Burger king, McDonalds, een Starbucks etc.

Alle straten hier zijn eenrichtingsverkeer, wat het een hel maakt als je een afslag hebt gemist. Dat betekent namelijk dat je al snel 20 min bezig bent om weer op hetzelfde punt terecht te komen, of anderhalf uur, als je Natalie heet. Hierover later meer.

Het eerste wat we deden was onze scooter dumpen aan het strand en een hotel zoeken die de Lonely Planet aanschreef als ‘Klantvriendelijk, schoon en goedkoop. Een echte backpackershemel’ en die zat.. ja echt.. in Poppy street one. Het heeft ons 20 min lopen en 7 keer vragen gekost om er te komen en toen zat het vol. Uiteindelijk zijn we aan de overkant terecht gekomen. Ook leuk, maar geen ‘backpackershemel’ ;).

Op naar de McDonalds! Yes! Even oversteken, 2 keer struikelen en we waren op het strand. En daar kwamen ze op ons afgevlogen als een stelletje vliegen op een braadstuk: De verkopers. En die kunnen dan ook van álles verkopen: Vliegers, ijsjes, massages, handpoppen, schilderijen, matjes, ‘vers’ fruit, sierraden, surflessen. Surflessen. Interessant. Eduard en ik hebben surflessen genomen. Nou ja, Eduard surfte. Ik…. niet zo. Onze leraar heette Joshua en hij komt echt van Bali. Dat is weer eens wat anders dan Wayan, Ketut, Nyoman, Komang of Gusman. Hij is dan ook de eerste Christen die ik hier heb ontmoet. Hij is een klein opdondertje, hij is 1,60 gok ik, maar wat een schreeuwlelijk. “Peddle, peddle, peddle, peddle. Stand up, STAnd Up, STAND UP NOW GODDAMNIT!”.

Het is mij niet gelukt om op het surfboard te gaan staan en hoe vaker het mis ging, hoe meer onze kleine Joshua gefrustreerd raakte. Ik ben gewoon niet gemaakt om een ‘golf te pakken’, behalve als het head first is. Toen ik terug liep met het surfboard kwam ik een surfdude tegen die One heette. Wat een enorme flirt zeg. “Please come to club with me tonight. I need you”. Blegh. Maar goed. Dat beloofden we dan maar. Niet veel later kwamen we Lena tegen. Een Canadees, die in haar uppie in Kuta zat. Of we vanavond met haar wat wilde gaan drinken. Ze had wat jongens ontmoet en die waren een beetje raar.

Ik wilde mijn scooter graag meenemen naar het hostel, want om die nou bij het strand te laten staan. Ik rij wel even een blokje om, ik ben zo terug. Jah, dat had je gedacht moppie. Ik ben anderhalf uur bezig geweest om het hotel te zoeken. Zonder helm. Zonder kaart. Zonder trots (bijna tranen in mijn ogen ;) ). Ik heb na een goed uurtje Eduard opgebeld. Of hij me alsjeblieft wilde redden. Ga naar links. Eh, ja dat wil ik wel, maareh… Er is GEEN LINKS! Eindelijk een ‘links af’ gevonden, krijg ik na het even aan een local te vragen te horen dat ik naar rechts had moeten gaan -_-. Ik heb nog zo’n 6 keer de weg gevraagd, totdat ik eindelijk, eindelijk in de goede straat zat. Geloof het of niet: Ik ben toen links afgeslagen terwijl ik rechts moest.

Na het eten zijn we naar Lena gegaan. En inderdaad, de jongens waren raar. Een groepje van 5 Australiërs. 2X2 broers en een ‘aanhangsel’, zoals ze het zelf graag noemde. Wat een stel. Ze waren al vrij dronken toen we om een uur of 9 bij ze aanschoven. De tafel stond al vol Bintang. Ook Lena zelf had er al aardig wat op. Op een gegeven moment zegt het ‘aanhangsel’, “Ya kno’ wha, yu look lik JUSTIN BIEBER”.

. . . - - - . . .
S O S

O-O. Toen ben ik maar even in een hoekje gaan zitten huilen. Dat is nog erger dan LEONARDO di CAPRIO!

Na een te gave avond, waarvan ik jullie de details voor één keer zal besparen ;), lag ik om drie op bed.

Vanochtend (7-11-2010) ging ik een winkel binnen waar ze jurken verkochten (“godmidda mivruw, jij binne kom!”). De verkoopster wilde heel graag dat ik iets kocht en bleef me maar ‘sista’ noemen. Met een zomerjurk liep ik weer naar buiten (“jij trug kom, sista!”) Leuk mens.

Wat me wel heel erg opviel aan de Balinezen in Kuta was dat ze het niet erg vinden om je aan raken en grapjes met je te maken. Dat is even wennen na een kleine 4 weken alleen maar aangestaard te worden. One (de surferdude), maakte het zelfs zo bond om me van achter aan te vallen en me een minuut of 5 in een wurggreep te houden (“Why you not come to club? I would sing song for you”). Ook wordt er best vaak aan me gevraagd of ik met iemand op de foto wil.

Gelukkig ben ik weer uit het land van de braadstukken, terug in mijn eigen huisje waar ik ongestoord een kipje kan zijn, maar het moet gezegd worden: Kuta rocks!