“Vandaag niet weven. Slechte dag.”

Jullie zullen je wel afvragen waar ik was, de afgelopen paar dagen. Nou hier komt ie weer! Ik was op een onverwachte mini vakantie in Padangbai (vrijdag 29-10-2010). Padangbai is een dorpje dat is overgenomen door de toeristen. Het heeft een paar winkeltjes, wat hotelletjes en een heleboel eetkraampjes. Verder zijn de inwoners gefixeerd op je geld en ze kunnen behoorlijk irritant worden. Verder heeft het maar een heel klein zandstrandje. Het is een lagune en je moet eerst een hele steile weg op en dan weer een steile trap naar beneden. Het is het waard de treden te beklimmen! Je bevindt je meteen in een paradijsje. Alsof je je in de Cariben bevindt.

Er is alleen 1 klein dingetje: De Nederlanders! Nederlanders zijn echt kakkerlakken. Je vind ons overal. Alle mensen die daar op het strand lagen, waren Nederlanders. En de verkopers in de lagune, zijn echt heel volhoudend. Ze vragen je telkens weer of je hun goederen of diensten wil kopen. Ik ben gezwicht. Ik heb een half uur genoten van een rugmassage voor 4 euro. Ja ik weet het: diefstal. En het mooie is dat Wayan, de man die mij een massage gaf, ook meteen alle andere verkopers op afstand hield. Zoiets als: “Dit is mijn klant. Waag het niet dichterbij te komen, of ik ga op je urineren” (iel!).

En masseren kon hij. Hij heeft ook mijn Bahasa Indonesia weer een beetje opgehaald. Laut is zee. Pantai is strand, etc. Hij liet me een aantal boekjes zijn waarin al zijn klanten iets geschreven hadden. En dat waren er nogal wat! Natuurlijk was het gros Nederlands en de meeste Indonesiërs die in de horeca en in het toerisme werken kennen wel een paar Nederlandse woordjes. ‘Goedendag’ krijg je wel 20 keer per dag naar je hoofd gegooid in Padangbai. Maar goed. Misschien herken je op de foto’s nog wel iemand die je al eerder op mijn log gezien hebt? Juist! De leerlinge die ons een tour door de tempel gaf was er ook. En weet je wat nog grappiger is? Ik ben er eergisteren achter gekomen dat zij ons buurmeisje is. Haar vader is de opziener van de school en zij mogen in ruil daarvoor ook op de schoolgrounds wonen.

We sliepen in een klein guest house dat onmogelijk te vinden was. Het zat in een klein steegje. De kamers waren een beetje shabby en als je de plafondventilator maar hard genoeg aanzette, zou hij waarschijnlijk vanzelf wegvliegen en ons onthoofden op zijn weg naar buiten. Maar wat wil je voor 8 euro per nacht, per kamer en ontbijt included?

’s Avonds heb ik voor het eerst sinds ik hier ben (en dat is alweer 2 weken O-O) weer eens groenten gegeten in Alola café. Briljante plek! We zaten op een verhoging op onze knieën op een heerlijk zacht kussen. De muren waren onder gekladderd met hele foute horoscopen. Die van de Leo female (dat ben ik) was zoiets als “You are addicted to sex. You should wear 4 or 5 underwear to get rid of your bad habit” Hihi. Het eten was heerlijk en de ober (die ook de chef was) was als een aapje, constant van tak naar tak aan het springen en altijd met een enorme grijns op zijn gezicht. Flirterig mannetje ook wel. Ik heb erg van mijn avond en ‘mosquito’ (mohito :P) genoten.

Later zijn we nog terug gegaan om wat te drinken en hebben we een diepgaand gesprek gehad over de zin van het leven en wist jij dat je in Singapore belasting moet betalen op je ‘farts’? Ik ook niet ^-^! Dit diepgaande gesprek hebben we gehad met een man, die ik in de 2 uur dat ik daar heb doorgebracht, 12-15 glazen van de plaatselijke alcohol met cola heb zien drinken. Hij leek het gewend te zijn en ik denk niet dat hij gestopt is toen wij om 10 uur terug naar onze kamer gingen.

Vandaag (zaterdag 30-10-2010) zijn we naar een klein dorpje gegaan, dat helemaal onaangetast had moeten zijn door ‘moderne’ dingen. De naam: Tenganan. Je mag er niet met je scooter naar binnen en ze dragen er traditionele kleding. Het moet behoorlijk arm zijn. We werden al vrij snel uit deze ‘authentieke’ waan gehaald toen er twee tieners op een scooter voorbij racete, waarbij een van hen zowat haar MP3 speler en telefoon verloor. Maar hé. Waarom niet. ‘De jeugd van tegenwoordig’ enzo.

We waren nog geen paar stappen binnen de poort of onze gids zijn telefoon ging af en hij haalde het apparaatje onder zijn traditionele gewaad, uit de zak van zijn spijkerbroek (!) vandaan. De ringtone deed me een beetje denken aan een Indonesische versie van Justin Bieber. Elk huis had een bordje op zijn deur: Balinese kalender te koop! of: handgeweven ‘double batik’ te koop!. Toen bracht de gids ons naar zijn huisje. Hij ging achter zijn weefgetouw zitten en vertelde dat de double batik een beschermende kracht had. Toen we hem vroegen een paar slagen te weven, zei hij dat het een slechte dag was om te weven -_-.

Ik heb vandaag wel een kleine tekening op palmbladeren gekocht. Zo mooi. Waarschijnlijk nog wel veel te duur gekocht. Ik ben van 250.000 naar 170.000 (15 euro) gegaan, omdat ik oprecht niet meer geld bij me had. Ik heb wel geleerd dat ze in dit dorp in juni een heel speciaal festival hebben waar ze jongens laten vechten met super scherpe bladeren, om zo bloed te offeren aan Shiva. Ik heb er een foto van gezien. Best gruwelijk. Dit gebeurt op een meer regelmatige basis met hanengevechten. Nee, gokken doen ze niet binnen hun dorp. Als ze willen gokken doen ze dat buiten de dorpsmuren. Dit is alleen maar om bloed te offeren aan Shiva.

We kwamen best wel teleurgesteld weer de dorpsmuren uit, spijt hebbende van onze 50 cent vrijwillige donatie. In totaal hebben we vandaag zo’n 4 uur op de scooter gezeten. Nee. Ik ben nog steeds een kippetje. Ik ging weer veilig bij Eduard achterop. O ja. Vanavond serieus nat geregend. Die tropische regenbuien hier zijn niet te voorspellen. Nu gaat dit kippetje naar bed.

Selamat tidur!