“You look like Leonardo di Caprio.” “……”.

Hello my dearest ones in het druilerige Nederland. Ja, ik denk wel aan jullie! Eerst wil ik even iedereen bedanken die mijn reisverslagen leest. Het voelt goed om al op 5889 pageviews te zitten. Zelfs al weet ik dat ik er zelf ook al een stuk of 200 aan toevoeg.

Ik was gebleven bij ons uitje in Padangbai. Zondag (31-10-2010) zijn we naar Ubud geweest, want daar had ik namelijk afgesproken met Lisanne, Flora en Michelle. Jaja, de andere meiden van de minor werken in ontwikkelingslanden. Zo raar om ze te zien. Wel leuk! Maar raar. Het is namelijk alsof je weer een beetje wordt teruggetrokken naar Nederland. Je leeft constant in deze compleet andere cultuur en dan is er opeens iets wat bekent is. Alsof je opeens een auto ziet in een schilderij van van Gogh.

Ubud is een beetje als Amsterdam vind ik, alleen dan zonder de mislukte experimenten (wiettoeristen), maar in plaats daarvan hebben ze hier een hoop oude mensen, die er allemaal uitzien alsof ze net iets te lang in de oven hebben gelegen. Tijdens de gaartijd heeft de kok wel vergeten de sokken uit te doen, dus helemaal onder aan het braadstuk (de voeten) is het nog rauw (wit).

Michelle, Flora, Lisanne en ik hadden afgesproken bij Monkey Forest. We zijn er niet naar binnen gegaan, maar we hebben nog wel even meegekregen dat een aap de net aangeschafte Magnum van een braadstuk afpakte. Hilarisch! Hij heeft hem lekker in de boom op zitten knabbelen. We zijn eerst wat gaan eten bij een café dat beheerd wordt door een Viking (zoals Lisanne dat in een erg poëtische manier wist te vertellen). Hij was vroeger een erg beroemde soapster in Noorwegen, werd té bekend in zijn land en is toen naar Bali gevlucht.

We zijn later een soort van tempel ingelopen waar ze ’s avonds gamelan en dans voorstellingen opvoeren. Na een lunch (nacho’s en cinnemon rolls!) , ben ik terug gegaan naar het Travel to Teach Ubud huis. De rest van de minorgroep ging nog ergens even wat drinken, omdat het te hard regende en ik ben doorgelopen, omdat ik had afgesproken met Carmen. Naaah! Alles was nat en ik had het koud! Koud, zeg ik je! Ik wist niet eens dat dat hier mogelijk was.

Na opgedroogd te zijn, zijn we naar de olifantengrot geweest. Nou een olifant zou er niet naar binnen kunnen. Ik kon er amper naar binnen zonder mijn hoofd te stootten. De grot zelf was niet zoveel aan, maar de omgeving was briljant. Er was een super mooie waterval en Eduard die zei dat dan ook tegen ons, waarop Marieke, een volunteer van Travel to Teach in Ubud, zei dat er toch wel een hoop vuilnis naast lag. Dat was pas het moment dat ik het vuilnis ook zag. Toch best raar wat verschillende mensen kunnen zien. 's avonds sushi gegeten! Heeerlijk!!!

Ha! Voor degene die nog geïnteresseerd zijn in mijn scootervoortgang (als je dat niet bent, sla dan deze alinea even over): Ik ben zelf op de scooter naar Ubud gereden! Wat een kick is dat! Super leuk! Overal auto’s om je heen. Links en rechts inhalen. Toeteren en ja: Ook een beetje flirten ^-^. Jaja: Ik kan nu met recht zeggen dat ik kan scooterrijden! Woeh! Met 80 door de bocht is een eitje!

O ja, ik ben langs de bouwplaats gereden van de koe (sarcofaag) van de koning. Wat een ding zeg! Ik mag helaas niet mee naar de ceremonie, want ik krijg niet nog een dag vrij van Henning en ik ben, je raadt het al…. ongesteld. Ik vind het niet zo heel erg moet ik zeggen. Als je een crematie hebt gezien, heb je ze allemaal wel gezien denk ik en daarbij zal dit echt een enorme attractie worden. Over de braadstukken lopen enzo. Dus dan ga ik liever Justin Bieber zingen met mijn 11-jarigen -_-.

Vandaag (1-11-2010) heb ik sinds een paar dagen weer echt les gegeven. Mrs. Augustina is nog steeds niet terug, omdat haar man nog steeds zijn pols niet kan bewegen, maar een andere lerares heeft vandaag de klas een toets afgenomen. Dat werd in twee delen gedaan. Alle mensen die aan de linkerkant zaten moesten eerst naar buiten en ik ging bij ze zitten. Het was echt leuk om een keer met ze te praten, omdat ze in de klas veel te verlegen zijn. Ik heb van de eerste groep wel meteen het raarste compliment gehad dat je maar kunt krijgen, namelijk: “You are so cantik (beautiful)! You look like LEONARDO DI CAPRIO!”.

. . . - - - . . .

Een bek vol tanden… Ik weet niet of ik blij moet zijn met dat compliment. Voor iedereen die de laatste 20 jaar onder een steen heeft gewoond: Leonardo di Caprio is een MAN! Maar ja. Wij blanken lijken ook allemaal zo op elkaar. Ik weet ook niet zo goed wat er mis was met de mensen vandaag, maar ik heb wel een stuk of 7 keer gehoord dat ik cantik ben en dat ik mooie ogen heb en dat ik lekker RUIK. Ze snuffelen aan me hier! Het grappige is alleen dat de meeste van deze bizarre complimenten van de meisjes en vrouwen komen hier. Mrs. Ari was er een van.

Ik wil de volgende keer goed voorbereid zijn, dus bij deze wil ik graag een kleine PRIJSVRAAG uitschrijven voor de mensen thuis.

Wat zou jij terug zeggen als iemand je zegt dat je op Leonardo di Caprio lijkt?

Dus kom maar op met die creatieve one liners en misschien kom ik wel thuis met een cadeautje voor jou!

Sampai berjuma besok (See you tomorrow!).

P.s. de foto's zijn niet door mij genomen, maar door Carmen met het fototoestel van Eduard. Dank aan jullie beiden.