Twee zebra’s en een giraffe tussen de paarden.

Ik kan het niet meer bijhouden! Er gebeurt hier zoveel! Gisteren (maandag 25 oktober) was er op school een heleboel te doen. De dag stond in het teken van seksuele voorlichting (preventie van AIDS/HIV) en tegen het gebruik van drugs. De kinderen en leraren hadden van alles voorbereid, zoals traditionele hapjes en verschillende vormen van dans en muziek en cabaret. Ik heb helaas niet alles gezien, omdat ik tussen de zang en cabaret binnen kwam. De zang was erg leuk en de cabaret vast ook, maar mijn Indonesisch is nog te slecht om mee te krijgen wat er precies aan de hand was. Ik had beter kunnen blijven zitten, want niet lang daarna was de traditionele dans aan de beurt. Naja, volgende keer beter.

De klassen gingen niet door, omdat een groot deel van Mrs. Augustina’s (de GEWONE lerares) klassen bij de gamelanband zit. Lesgeven aan 2 kinderen is een beetje suf. Mrs. Augustina kon me vertellen dat er de dag erop een groot optreden zou zijn in de tempel en natuurlijk mocht ik ook komen, omdat ik ook lid was van de gamelanband. Hé? Sinds wanneer ben ik lid van de gamelanband? Maar goed, zolang ik maar mee mag!

Vandaag (dinsdag 26 oktober) zijn Carmen, Eduard en ik dus meegegaan naar de tempel. Ik dacht dat die dichtbij was, maar die was toch nog wel een eind weg op de scooter. Voor iedereen die nog steeds geïnteresseerd is mijn scootervoortgang: Dit was mijn langste rit op de drukste weg ooit… en het ging super goed! Er waren niet zo heel veel auto’s op de weg, dus dat scheelt wel, maar ik wordt nog eens een echt racemonster! Muhahaha!

Vandaag was de tweede keer dat ik een sarong aan had en ik voelde me geen pinguïn meer. Het wordt al iets comfortabeler, maar ik ben nog geen gazelle. Misschien meer een krab die probeert vooruit te lopen.

De tempel is niet met woorden te beschrijven. Kippenvel! Al die kleuren! Dat rood en wit en geel en de hoge torens met het oneven aantal torens. De geur van wierrook. De felgekleurde sarongs overal om ons heen. Alles was zo mooi! De leraren en jongens in hun stoere sarongs, met hun hoofdtooi. De meisjes in hun mooiste truitjes, met de meest kleurrijke sarongs. De priesters van de tempel helemaal in het sierlijke wit. And then there was us….

Eduard met een vrouwen sarong aan, omdat hij er toen nog niet een had gekocht en het enige levende wezen in de hele tempel met een zwart shirt. Carmen die als megatoerist, met haar camera in de aanslag en een sarong die ze, zoals altijd met de flap aan de verkeerde kant droeg, omdat het haar dunner doet lijken. Tenminste dat denkt ze, maar het maakt echt geen verschil. En dan was ik er nog. Ik droeg weer Carmen haar sarong, omdat geen van de sarongs die ik had sober genoeg was om naar de tempel te dragen en verder een wit Hema t-shirt dat ik verkeerd om aan had en waarin ik, na afloop van het tempelbezoek, makkelijk mee had kunnen doen met een ‘miss wet tshirt’ verkiezing op Mallorca.

Maar goed. We kwamen aan in de tempel en in plaats van naar gamelan muziek te luisteren, gingen we eerst een heel stuk lopen in een processie langs de openbare weg, met vaandels en een gele parasol en de gehele gamelanband die onderweg een mooi stuk speelde. Het contrast was gigantisch. Links zag je allemaal verkeer langs razen en rechts zag je dan een traditioneel gezelschap op weg naar het heilige water…. en nog 3 buitenlanders of toeristen die heel hard probeerde er ook bij te horen, maar er heel duidelijk niet in slaagde.

Tijdens deze optocht werd het ook voor de eerste keer heel duidelijk dat ik echt heel lang ben. Met mijn 1.80 ben ik Nederland al niet een van de kleinste, maar ik kan nog schuilen achter een man. Hier kan dat niet. Iedereen is hier klein. Ook de mannen en zelfs Eduard is kleiner dan ik. Ik was als een giraffe, tussen een kudde volbloed paarden (+ 2 zebra’s). Je kunt je vlekken wel overschilderen en wat door je knieën gaan, maar je bent en blijft een giraffe. Hehehe :D.

Toen we terugkwamen werd er eindelijk gamelan gespeeld. Ik mocht er ook bij zitten, omdat ik ook ‘lid’ ben van de band. Daarna konden we naar huis, waar Komang ons twee uur later alle drie slapend terug vond. Wat een dag!