You guru? You potongan (korting)!

Hello. Daar ben ik weer! Verveel ik jullie al? Vandaag (Zaterdag, 23-10-2010) ben ik met Carmen naar de markt geweest. Het scooter rijden gaat me al een stuk makkelijker af en ik stap niet meer volledig met bibberend af. Niet volledig, omdat mijn handen nog wel eens moeilijk willen doen. Maar ik weet nu hoe ik moet draaien en de rotondes moet nemen.

Waar ik wel al vrij goed in wordt is het afdingen! Praat je Bahasa Indonesia, dan gaat de prijs meteen voor een kwart naar beneden. Zeg je dat je leraar ben in de plaatselijke school, dan gaat het nog eens met een kwart omlaag. Dus vanmiddag ging ik naar de markt met Carmen, omdat ik echt super graag een sarong wilde. Hij zei 350.000 RP (32 euro). “Saya Guru di SMA2”. Nou toen deed hij het maar voor 100.000 (9 euro!). Toen ik thuis kwam bleek er een plaatje van een huwelijk op te staan, maar ik weet niet echt of het een sarong is waar je het ja-woord in kan zeggen.

Toen heb ik er nog een gekocht die alleen maar in Klungkung wordt gemaakt. Dat weet ik van Carmen, dus dat heb ik niet gehoord van een veel te slimme verkoper. Deze is duurder, omdat de kwaliteit beter is. Het is met de hand geweven en het kost een dag (een dag!) om er een te maken. 17 euro. Nou waar koop je nou in Nederland een echt goeie en mooie broek of rok in Nederland voor 9 of 17 euro?

Om even misverstanden uit de weg te ruimen: Leraren verdienen hier meer dan een (niet corrupte) politieman. Een guru verdient hier 3.000.000 RP per maand. Dat is 290 euro. Een agen polisi verdient, denk ik, 2.500.000 RP per maand, maar dat ga ik nog even navragen bij Komang.

Met het fruit gaat het ongeveer hetzelfde alleen heb je daar niet echt zo’n enorme invloed op. Het scheelt dan maar een paar cent. Mensen vinden je wel al meteen veel aardiger als je Indonesisch spreekt. Ze doen hun best voor je. Ze praten langzamer en zeggen je gedag. Ze onthouden je. Al is dat niet zo moeilijk als je nagaat dat er misschien één buitenlander per dag langs loopt. En als er dan opeens, naast die verdwaalde sukkel, twee (wonderschone :D) vrouwen twee keer wekelijks langskomen, ja… Zou jij ons dan vergeten? I don’t think so!

Vandaag is er nog een vrijwilliger gekomen. Zijn naam is Eduard en hij komt uit Rotjeknor, Nederland! Ik heb Carmen beloofd geen Nederlands met hem te praten wanneer zij erbij is, maar vandaag heb ik dus wel weer mijn eerste woordjes Nederlands in een week gesproken. Nou ja met iemand die niet gevangen zit in een scherm dan. Dat was toch best een beetje raar. Alsof je het weer helemaal opnieuw moet leren. En dan ook nog iemand met een accent. Wow! Ik heb zijn bed opgemaakt en die is nu volledig roze en zijn deken heeft enorme blozende vis erop! I’m evil! Muhahaha.

Komang ging met Edward en mij mee naar de supermarkt en de night market. Ik in het donker op een scooter O_O. Hehehe, Komang moest wel nog even tegen me zeggen dat ik het licht aan moest doen. Maar goed. Ik leef nog en het enige wat ik (bijna) heb overreden is een kikker. Hopelijk heeft hij kunnen vluchten. Ik denk het wel. Anders wordt ik vast binnenkort gelyncht door Hindoeïstische goden. Karma baby! Het terracotta leger had het druk, dus die zijn niet op komen dagen (zie mijn vorige verslag).

Maar Komang ging dus met Edward en mij mee naar de supermarkt en de night market om wat eten te halen. Vannacht niet ziek geweest, dus gefrituurd eten met rijst is safe. Man, ik kom echt als miss piggy thuis, als het enige wat ik de komende 9 weken mag eten rijst met gefrituurd voedsel is. Gelukkig is chips hier veel te duur (12.000 RP. 1.15 euro. Nu voel ik me een echte Hollander ). Oké, Komang, Edward en ik op de markt. Ik ben hier de eerste bedelaars tegengekomen. 2 kleine meisjes van een jaar of 4 die met hun handjes uitgestoken rondjes om me heen bleven lopen. Ook al was ik ervoor gewaarschuwd, het was toch nog behoorlijk pijnlijk…

Wat wel leuk is om te vertellen is dat Henning, Nathan en Komang, Carmen mum (moeder) zijn gaan noemen. Briljant! Vooral Henning spreekt het super grappig uit, met zijn Duitse accent. Carmen vind het aan de kant niet leuk, maar aan de andere kant is ze wel gevleid. Hihi!

Een nacht is voorbij gegaan. Dus vandaag is het zondag 24 oktober 2010. Het lijkt wel alsof mijn lichaam een spelletje met me speelt. Dit is ongeveer hoe ik denk dat het zou gaan als mijn lichaam kon praten:

“Ow, dus jij wil gezellig 10 weken in de tropen zitten, zonder de Hollandse pot, waar ik 21 jaar op heb geteerd. En nu ga jij, jongedame, opeens 7 dagen per week rijst eten? En eten dat niet eerst is gesteriliseerd? Goed dan! Ik lijden! Jij lijden! Oké. Ik ben de slechtste niet. Ik geef je een dagje vrij. We zitten al 21 jaar met elkaar opgescheept en zo slecht was het tot nu toe niet. Wat? Heb je het nou nog niet geleerd? Hier komt ie weer!”.

Goed misschien is dit een beetje dramatisch. Dat haalt echter niet weg dat mijn weerstand weg is en dat ik me het gros van de tijd behoorlijk zwakjes voel. Ik voel me alleen veel te stoer om alleen maar bed te gaan liggen. Ik ben op Bali! Dan ga ik toch niet een beetje zielig liggen doen? Dus vanochtend ben ik toch heel dapper op de scooter gestapt, samen met Carmen en we zijn naar de rijstvelden gereden. Nou dat was dus mijn eerste echte scooterervaring… Andere scooters die langs je rijden met een veel hogere snelheid dan jij en dan ook nog mannen in een veel te grote Mercedes die letterlijk de baas zijn op de weg. Als je een grote auto heb dan heb je voorrang.

Als buitenlander heb je soms het overwicht, maar soms doen ze er alles aan om je van de weg te ruimen (dat heb ik van Nathan gehoord, dus maak je geen zorgen). Wat ik vandaag heb meegemaakt is dat een paar praatgrage jongens naast me gingen rijden op een weg met veel te veel gaten en een praatje met me wilde maken. Ik wil best wel een praatje maken, maar niet als ik voor de derde keer op de scooter zit. Dus ik heb gezegd dat ze maar beter gewoon weg konden gaan. Maar de rijstvelden rondom de vulkaan zijn prachtig. Mijn leven wagen om daar heen te gaan was het zeker wel waard. Wat enorm mooi! De berg had enorme zwartige wolken om zich heen wat het een mystiek tintje gaf. Ik heb foto’s gemaakt, maar echt super mooi zijn die niet geworden. Ze geven eigenlijk niet zoveel van de werkelijkheid weer.

Toen we wat verder naar beneden reden, was daar een enorme rivier waar verschillende mensen in zaten te baden (naakt!) en wat was het betoverend (niet de naakte mensen!)! Allemaal kleine gebedshuisjes in een enorme zee van groen met de heilige vulkaan op de achtergrond, met zijn enorme zwarte wolken erom heen.

Later op zondag zijn we naar Ubud gereden, omdat we daar naar een verhaal gingen luisteren over de Balinese cultuur. Eduard heeft in Nederland zijn motorrijbewijs, dus hij heeft mijn scooter genomen en ik ging bij Komang achterop. Ik dacht dat het verkeer in Klungkung chaotisch was, maar het verkeer tussen Gianyar en Ubud: Wow! Eduard vertelde me wel later dat iedereen op iedereen let. Je moet dus echt je best doen om hier aangereden te worden. Hehe. Ik ga mijn best doen niet aangereden te worden!

Overdag is het 40 min om van Klungkung naar Ubud te komen. ’S Nachts is dat 25. Dat komt, omdat er bijna geen verkeer meer is als het donker wordt, dus je kunt ook wel lekker hard! Maar goed, het praatje over de cultuur werd door Pak Nyoman (Pak = meneer) gehouden en het ging over de cultuur en over wat je vooral niet moet doen als je met een Indonesisch persoon praat: Alles met de rechterhand aangeven. Niemand over zijn hoofd aaien. Niet je voetzolen laten zien. Verder heeft hij veel verteld over het Hindoeïsme.

Er zijn Brahma, Vishnu en Shiva. Brahma is de schepper, de kleur rood en vuur. Vishnu is de conservator, de kleur zwart en water en Shiva is de vernietiger, de kleur wit en de bloem. Bij een ceremonie heb je ook altijd water, wierrook en bloemen. Shiva is echter niet iets waar de mensen bang voor zijn. Ook deze vernietiger wordt vereerd, omdat de dood een ‘upgrade’ in het leven is. Tenminste… Als je goed leeft. Zo niet, dan wordt je gedegradeerd. De hemel is ook het eindpunt. Als je je tot op de hoogste traptrede heb opgewerkt dan hoef je niet meer te lijden op aarde en dan kun je je bij de goden voegen en voor eeuwig het heilige nectar drinken. De perfecte remedie tegen ‘thanatofobie’. Nee. Dat wist ik niet uit mijn hoofd. Zo geleerd ben ik niet. Wikipedia rocks!

Volgende week dinsdag zijn we uitgenodigd voor een crematie. En niet zomaar een crematie. De crematie van de koning van Ubud! Nyoman is de leider van een compound, wat inhoudt dat wij uitgenodigde gasten zijn en niet zomaar toeristen. Eregasten op een crematie van een koning. Goh! Dat ik dat nog eens mag meemaken. Als je ook maar iets van Indonesië af weet dat zal er misschien een belletje gaan rinkelen. Koning? Maar Indonesië heeft toch een president? Ja. Dat klopt. Indonesië heeft een president, maar vroeger kende Bali verschillende kleine koninkrijkjes, waarvan Klungkung er 1 is en ook Ubud was er 1.

Toen de Nederlanders controle wilde houden over Indonesië in 1906, konden de Indonesiërs maar 2 dingen doen. Zich overgeven, of eervol sterven. Dan maar eervol sterven. Dus de gehele hofhouding ging naar buiten in hun mooiste kleding en ze stonden daar te wachten op de hun belagers. Toen deze aankwamen, hebben ze allemaal tegelijk hun leven genomen met de kris (een typisch Balinees mesje). Er zijn een paar foto’s te vinden op Internet als je puputan intikt.

Genoeg geschienenis voor vandaag. We hebben met de andere vrijwilligers wat gekletst en besloten dat we met zijn allen as weekeind een dagtrip gaan doen, naar een nog niet besloten plaats. Toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Terug naar Klungkung. En daar gebeurde nog een heel apart klein cultuurdingetje (ja ik weet het. Dat klinkt ook heel geleerd. Dingetje).

Komang vroeg aan ons of wij hem wat geld wilde geven om sigaretten te geven. Wat natuurlijk prima is, omdat een pakje Malboro hier 1.20 kost (geen requests om sloffen mee terug te nemen aub), maar hij gaf een stuk minder wisselgeld terug dan wat had gemoeten. Carmen, die hem het geld gaf, keek hem een beetje raar aan en zei dat hij niet genoeg terug had gekregen. “Nee”, zei hij, “Ik heb er chocolade bij gekocht”. Dus ik zei lachend: “You are a naughty boy!”. Hij is 24, dus dat mag ik nog best zeggen als 21 jarige ;) .

Hij was best wel verrast en toen we onderweg waren vroeg hij me, waarom hij ‘stout’ geweest was. Ik legde hem uit dat als je geld van iemand krijgt voor een bepaald doel, dat je dat niet kan gebruiken om andere dingen te kopen, zoals chocola en kauwgom. Dat was een grote cultuurshock voor hem. Als iemand je geld geeft dan neem je altijd voor iedereen wat mee. Hij wilde het oprecht met ons delen. Het duurde heel lang voordat hij gerustgesteld was. Hij hoefde het alleen maar uit te leggen en sorry te zeggen. Carmen was het alweer vergeten, toen hij er weer over begon.

Er zijn in Bali 4 redenen om te toeteren. 1) Je wil erlangs. 2) Je rijdt voorbij een tempel. Dan moet je 3 keer toeteren. 3) Om vrienden te groeten en 4) om te flirten. Nee echt. Scooter rijden is een regelrecht flirtfestijn!

Toen we terug kwamen om een uur of 11, stonden we opeens voor een gesloten hek. We waren gewoon buitengesloten. Na 10 minuten getoeterd te hebben, heeft Carmen ergens een stoel vandaan gehaald en is Komang over het hek heen geklommen. Toen konden we eindelijk naar binnen. Toen we het huis binnen kwamen, merkte we allemaal dat Komang er een beetje bleekjes uitzag en dat zegt nogal wat. Komang is namelijk behoorlijk donker van huidskleur. Wat bleek: Hij was serieus bang. Bang, omdat hij een geest had gevoeld.

Eerst deden we er een beetje lacherig over en ik geloofde hem ook niet. Hij zat immers ook zelf heel erg te lachen, maar toen hij vroeg hij bij ons op de bank mocht slapen, in plaats van in het guesthouse naast het onze, merkte we dat hij echt oprecht als de dood was om terug naar buiten te gaan. Dat noemen we nu spectrofobie. Once again: niet mijn uitgebreide kennis van fobieën. Er zijn ook mensen die lijden aan hippopotomonstrosesquippedaliofobie, oftewel angst voor lange woorden. Dat noem ik nou nog eens zwarte humor!

Waar wij, als kinderen, in Nederland te horen krijgen dat geesten niet bestaan, krijgen de kinderen hier te horen dat er overal geesten zijn. Is het niet raar dat alleen de mensen die erin geloven ook echt geesten voelen en zien? Dat is wat onze gedachten met ons doen…

Als laatste wil ik nog even melden dat ik tonnen anti-muggenspul opdoe, maar dat ik toch echt al ruim 15 keer ben gestoken in de 7 dagen dat ik hier nu ben. En Carmen en Eduard: NOG NIET EEN! NAAAH….