Oooooohm, auw, auw, auw, oooooohm

Hello dear dudes and dudettes. Nog eens twee dagen zijn voorbij gegaan. Het gaat allemaal zo snel. De dagen zijn lang. We worden meestal om half 7 gewekt door de kinderen, die dan al vol energie een zeer agressieve vorm van tikkertje (ofzo) aan het spelen zijn. Dan geven we les tot ergens aan de middag met de GEWONE leraren en dan hebben we een Engels naschools project waar kinderen in de leeftijd van 8 tot 15 naar toe gaan. De leerlingen die zelf op SMAN2 zitten ergens tussen de 15 en 18 jaar. Maar ook al hebben zij ook gierende hormonen en testosteron, zij kunnen er wel normaal mee omgaan in tegenstelling tot onze ‘schatjes’ in Nederland. In ieder geval op school. Ze zijn wel een beetje dwars tegen de leraren en ze praten ook wel, maar ze zijn blij dat ze naar school kunnen.

Koman (je weet wel Bahasa leraar numero dua, scooterleraar enz enz enz.) vertelde mij laatst een beetje beschaamd dat zijn ouders de middelbare school niet konden betalen. Hij heeft alleen de basisschool gedaan en doet er nu alles aan om Engels te leren, zodat hij wel een toekomst heeft. Het is makkelijk dat hij zoveel met Henning en Nathan kan oefenen en ook met alle vrijwilligers. Toen hij dat vertelde was het zeer desillusionerend. Basisonderwijs is verplicht in Indonesië, maar dat is de middelbare school niet. Niet iedereen kan dus naar deze school waar ik les geef.

Anyway, Colby is gisteren (donderdag 21-10-2010) vertokken naar Thailand, waar ze nog 3 weken gaat rondreizen met een vriendin en dat gaat ze voor de eerste keer in anderhalf jaar naar huis O-O. Anderhalf jaar! Ze heeft les gegeven in Zuid-Korea en nu is ze van Bali naar Thailand gegaan. Respect!

Goed. De avond ervoor waren Henning en Nathan nog even wat komen eten, waar ik het Indonesische zusterbier van Heineken heb gedronken. Heerlijk weer eens een koud drankje, na al dat water uit zo’n waterdispenser. Dat dan bier was is een beetje jammer, want zoals de genen die mij kennen wel weten hou ik helemaal niet van bier, maar dat kon me niks schelen. Cold is good!

De dag erop heb ik voor het eerst lesgegeven samen met een leraar. Tenminste: Ik gaf de les en zij stond erbij en keek ernaar. Het ging over ‘expressing feelings of pleasure, pain and relief’. Het was echt een heel nieuwe ervaring, dat lesgeven aan kinderen die eigenlijk geen van de talen spreekt die jij wel spreekt. Met een hoop handen (voeten mag je alleen gebruiken om te lopen, want die zijn onrein. Wijs naar of raak iemand met je voet aan en je kan net zo goed meteen maar een enkele reis naar de hel boeken) is het dan uiteindelijk wel gelukt en het was nog leuk ook!

Om 5 uur mocht ik dan ook nog lesgeven aan de naschoolse klassen. Het enige was alleen dat het regenseizoen nu echt begonnen is en het naast ’s nachts ook overdag regent. En niet zulke kleine regenbuitjes, maar van die’ pas op, anders raak je je slippers kwijt’ regenbuien, waar het water je tot de enkels staat als naar beneden loopt. De wildwaterbaan bij Centerparks is er niks bij. Dus ik de stoute slippers en mijn zwemvest aangetrokken. Was er NIEMAND! Heb ik een uur aan voorbereidingen opgeofferd en heb ik mijn leven gewaagd en dan komt er nog niemand opdagen ook. Nou ja! Carmen zei dat dat vaker voorkomt. Je kunt ze niet dwingen, omdat het optionele klassen zijn.

Het heeft van 4 uur ’s middags tot 11 uur ’s avonds geregend. En Carmen en ik wilde allebei niet nat worden, dus heb ik maar wat noodles uit een pakje gegeten. Het was een beetje flauw, dus heb ik er chili saus bij gegooid. Ja….. daar kan ik dus niet zo goed tegen. Weer een soort buikgriep opgelopen. Carmen (53) die een kind heeft die ouder is dan ik, zei op een heel moederlijke manier: “No more spicy stuff for you, young woman!”. Ik kan begrijpen dat ze dat zegt, want zij wordt ook immers wakker door mij.

Juist, dus tot zover mijn verschrikkelijke nacht. Ik had al van mrs. Ari (een van de leraren met wie ik les geef) gehoord dat de dag erop er een ceremonie zou zijn. De volle maan ceremonie. Goed dus om half 8 ga ik samen met Carmen en mijn lege, pijnlijke maag op weg naar de schooltempel. Mrs. Ari mocht niet komen, want ze is…….. ongesteld. Ben je een goed gelovige en dan mag je niet naar binnen, omdat je lichaam zich moet ontdoen van wat ongebruikt spul. De normaalste zaak van de wereld. Als dat het geloof is, dan moeten we er maar mee leven denk ik.

Ik mocht van Carmen een sarong lenen. Dat is een rok, met hele mooie motieven erop, maar het probleem was dat ik nu niet zo goed meer kon lopen. Ooit een pinguïn zien lopen? Ja? Dan heb je een goed beeld van hoe ik eruit zag. Onderweg kwamen we al de leerlingen tegen. En wat zagen ze er prachtig uit! Ze waren allemaal in hun traditionele kledij. De meisjes een sarong met een wit shirt en een felgekleurde band om hun middel. De jongens een mannensarong met een wit shirt een band om hun middel en een om hun hoofd. De leraren zagen er nog mooier uit, die hadden in plaats van een wit shirt, een gekleurd shirt aan. Dat schijnt te mogen als je getrouwd bent. Overal lagen offerandes. Kleine, grote en enorme offers. Allemaal met wierook en vaak ook verschillende soorten wierrook en dat is niet zoveel als je maag aanvoelt als een enorme luchtballon.

Toen kwamen we aan bij de tempel en liepen we langs de leerlingen die in hun mooie kleding op hun knieën in de modder zaten voor de poort. De tempel is maar heel klein en er is niet genoeg ruimte voor alle kinderen. Carmen en ik mochten wel naar binnen en we werden uitgenodigd om op de verhoging te komen zitten. Ja zitten. Ooit een pinguïn op zijn knieën zien zien zitten? Nee? ..... Ik ook niet… Eerst maar hurken en dan langzaam met je knieën op de grond en dan….. LANGZAAM NATALIE! Het feit dat mijn middel dunner is dan mijn benen, zorgde ervoor dat ik 0 bewegingsvrijheid had en dus 0 gratie.

Ik landde bijna met mijn neus in de nek van de priester, die al flink onder invloed was van de wierrook en met belletjes en bloemetjes in de weer was. En dat op een ereplek, op het podium, voor de tientallen leraren en honderden leerlingen. Gelukkig konden de mensen er smakelijk om lachen(of was het toch beschaamd lachen?), inclusief de man die achter me zat en op zo’n oude Chinese keizer lijkt, met zo’n draderig baartje en een wijze blik. Ja deze meneer, die klaarblijkelijk veel ouder en wijzer is, zat achter me en aangezien ik wel een beetje begin in te zien hoe het hier werkt schaamde ik me daarvoor.

Toen ik mezelf, inclusief veel te rode wangen en een haardos als die van Einstein weer in een wat gracieuzere positie had gehesen, merkte ik al heel snel dat dit tientallen keren minder plezant ging worden dan 11.5 uur in een vliegtuig in de economy class van Malaysia airlines. Ik zat namelijk in mijn veel te strak omwonden sarong op mijn knieën (voor de mensen die wel eens aan een Japanse vechtsport hebben gedaan: Seiza. Met je pantat op je enkels) op een tegelvloer, tussen een wijze oude vrouw, een wijze oude man, een priester en Carmen in.

Toen de ceremonie begon kregen we eerst een plens heilig water over ons hoofd en begonnen we met allemaal korte mantra’s waar we onze handen telkens weer anders moesten houden en toen begon de lange mantra, die gaat over de goden en over het reinigen van onze zielen en waar we telkens weer andere bloemen uit ons offermandje moesten pakken en die tussen onze handen bij ons voorhoofd moeten houden. Heel mooi om al die volwassenen en kinderen hetzelfde zien doen, terwijl zij hun ogen dicht hebben. Het mooiste gebaar wat we moesten uitvoeren was het wierrook tussen je handen nemen en daar je gezicht mee ‘wassen’. Als ik stond had ik waarschijnlijk veel meer plezier van kunnen hebben, want deze verschrikkelijke Hollandse meid is helemaal niet gewend om op haar knieën te zitten. Na de 10 minuten, die meer leken op 11.5 uur, liepen de tranen letterlijk over mijn gezicht, omdat ik geen enkel gevoel meer had in mijn tenen en de rest van mijn benen. The horror!

Carmen heeft me een duw gegeven om weer uit deze positie te komen, toen na 5 min mijn benen weer normaal voelde, was het tijd om weer in de seiza houding te zitten en kregen we nog verschillende plenzen heilig water op ons hoofd en in onze rechterhand (remember: links is onrein. Daar veeg je je pantat mee af) en dat moesten we dan opdrinken. Ja dat heilige water moesten we opdrinken. Bij mij is de eerste slok wel goed terechtgekomen, maar de rest is rechtstreeks mijn shirt ingegaan, omdat het heilige water meer op heilig slootwater leek en het rook al net zo erg. Toen kregen we nog ongekookte rijst in water en dat moesten we op ons voorhoofd, keel en hoofd plakken en wat we overhielden aten we op. Ooit wel eens ongekookte rijst gegeten? Nee? Nou het is niet lekker.

Toen was de ceremonie om en heb ik nog even met de ‘keizer’ gepraat. Eerst vroeg hij me wat ik van de ceremonie vond. Na mijn antwoord, vroeg me de meest voor de hand liggende vragen: Where are you from? We are you going? Are you married? What is your religion? Ow ai. Die laatste heb ik nog nooit eerder gehad. Goed wat heb ik ook alweer op school geleerd? Ehm: Mijn ouders zijn Christenen. Yes! Clear! Nou niet dus. Volgende vraag: What about you? Ik weet het nog niet zeker, wat soort van de waarheid is, omdat het Hindoeïsme me aan het opslokken is. Dat heb ik dan maar gezegd. Daar was hij schijnbaar tevreden mee. Maar hier is alles ‘schijnbaar’. Als het terracotta leger morgen niet voor mijn deur staat ben is safe!

Goed, toen moesten we het traditionele Balinese afscheid zeggen: Ohm santi santi santi ohm, wat zoiets als ‘God breng vrede over ons’ betekent en toen kon ik eindelijk, EINDELIJK mezelf aan een steunpilaar omhoog hijsen, waarna ik in de Japanse leraar verbaasde met mijn Connichiwa! en de leraar Bahasa Bali, met de dagen van de week in het Indonesisch. Hahaha, not so hard to impress people here. Love it!

Gisteren ben ik ook voor het eerst verder gegaan met de scooter dan het straatje voor de school. Komang ging met me mee naar de supermarkt. Hij achterop. Ik rijden. Nou dat heeft hij geweten! Hoe moet ik nou weten dat je niet met 80 km per uur door een bocht kan?

Hahaha grapje!!! Leef je nog? Mooi! Ik lieg niet als ik zeg dat ik met trillende handen en benen weer op de grond stond. Er zijn een paar dingen waar ik nog moeite mee heb en dat is: draaien, de rotondes en het aan de linkerkant van de weg rijden. Oja en de weg vinden. Het maakt het echter wel een stuk makkelijk dat je hier voorrang krijgt als je een rotonde op rijdt. Uitkijken moet je wel blijven doen natuurlijk.

Goed. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met mijn veel te lange verhaal. Laat, als je vragen hebt een berichtje achter of stuur me een mail. Natuurlijk vind ik het ook heerlijk als je gewoon een berichtje achterlaat. Slaap lekker iedereen. Knuffel!

P.s. Als je even tijd heb, kijk dan naar de foto van een het pak melk dat in de supermarkt vond. Hoe bedoel je: dumping.

P.s. 2 Ben in mijn eentje naar de markt gegaan gisteren op mijn scooter. Ging prima. Als je vindt dat je niet genoeg aandacht krijgt op straat ga dan in de avondspits naar de avondmarkt. Oh en de gebakken banaan is hier ver-uk-ke-lijk!!!!