Where are you from? Where are you going? Do you wa

Hello y’all!
Goed, hier ben ik weer! Twee dagen na mijn vorige bericht. Ik ben geveld door de buikgriep, maar daar sta ik helemaal niet van te kijken. Vannacht een slechte nacht gehad. Heb bijna niet geslapen en heb vannacht mijn eerste tropische regenbui meegemaakt. Wow! Het waren geen korte regenbuitjes, maar het heeft echt van 2 tot 5 uur geduurd. Gigantisch!

Even om nog meer veel van dezelfde commentaren te krijgen. Natuurlijk bedoel ik gewone leraren! Dus niet gewond. Gewoon! Regular (UK), reguler (IND). Gewoon gewoon :D.

Goed gisteren heb ik de stap gewaagd om naar buiten te gaan. Dus buiten de school. Wat een mooi land is Bali toch. Ik heb wat droge sawa’s gezien. Heb daar nog geen foto’s van. Had namelijk geen idee hoe veilig het is om als vrouw alleen de straat op te gaan, laat staan als deze vrouw ook nog eens waardevolle spullen bij zich draagt.

Het eerste wat ik merkte was dat de stoep op sommige plekken niet helemaal begaanbaar zijn (lees: Er zitten grote gaten in de weg en als je erin kijkt kun je de bodem niet eens zien. Als je er in valt is er een grote kans dat je je been breekt. Of erger…..). Ik had al vrij snel in de gaten dat ik een attractie was en nu weet ik precies hoe de apen in Artis zich voelen. En zij hebben niet eens kleding aan! Mensen willen je aanraken. Mensen willen met je praten. Mensen vragen hier meestal maar drie vragen. 1) Waar kom je vandaan? 2) Waar ga je naartoe? 3) Ben je getrouwd?

De Indonesiërs toeterden naar me. Stopten om een praatje te maken of zeiden op zijn minst verlegen hallo. Er was ook een mevrouw die heel graag met me wilde praten, maar die geen Engels kende. Ik kan nu wel een beetje Indonesisch, maar het is nog steeds niet iets waar je over naar huis wil schrijven. Met pijn in mijn hart heb ik dus maar gedag gezegd. Volgende keer dan maar.

Dan was er nog de man die met zijn drie kinderen op de scooter zat. Hij stopte en vroeg alles wat hierboven staat en daarna nog: Do you wanna ride my back? Excuse me!? Hij klopte op een van de plaatsen waar zijn kinderen zaten. Eh, nee dank je. Dat hoeft niet. Ik ga wel even lopen. Hij reed weg en ik liep verder. Toen was hij er opeens weer. Do you wanna ride my back? Eh, tidak, terima kasih! Altijd blijven lachen, maar deze man was wel een beetje volhoudend. Naja toen ging hij toch maar weg, maar niet nadat hij eerst nog even om had gekeken en toen bijna op een auto botste. Dit gebeurt trouwens best vaak. Er was later nog een man die om bleef kijken zelfs toen hij een bocht om moest. Als hij zijn nek 180 graden had kunnen draaien had hij het gedaan.

Toen ben ik maar omgekeerd, voordat ik misschien wel een echt ongeluk zou veroorzaken. Toen ik thuis kwam hoorde ik opeens het geluid van een gamelanorkest. Ik ben even gaan kijken en kreeg meteen een ereplaats voor het podium. En daar zat ik dan, voor een stuk of 25 meisjes die me allemaal nieuwsgierig aankeken en aan hun leraar vroeg ik heette. Je kunt maar twee soorten emoties hebben als je gamelan hoort. Of je vind het te gek, of je haat het. Ik vind het mooi. Het is een hypnotiserend geluid, dat nog heel lang is je hoofd blijft hangen. Het heeft verschillende slaginstrumenten, zoals trommels, klokwerken en xylofoons.

Sommige van de meisjes zaten maar een beetje ongeïnteresseerd op hun instrument te slaan, maar andere hadden er ook zeker wel zin in en probeerden hard om maar mee te kunnen komen met het stuk. Ik had pas heel laat in de gaten dat ze telkens hetzelfde stuk aan het spelen waren en op het eerste gezicht lijkt het wel alsof er helemaal geen ritme in zit. Ik mocht deze keer al mee doen, maar voor nu wilde ik gewoon even luisteren. Volgende keer ga ik zeker mee doen. Kijken of deze Hollander nog wat anders kan dan de klompendans!

Eerst ging ik met Colby mee naar haar basisschool klasje. Wat een schatjes allemaal. Ze kunnen geen woord Engels, maar ze zijn zo enthousiast. Eentje kwam te laat en die heb ik toen buiten even vooruit geholpen. Dat knulletje zei dingen als: “Ik ga een mens eten”. Ja gelukkig was mijn Indonesisch wel zo goed dat ik kon vertellen wat hij nou net had gezegd. Daarna ben ik nog met Colby meegegaan naar haar laatste klas. Er zat zelfs een stelletje in de klas, die constant aan elkaar zaten. Schattig!! Net zoals in Nederland. Ik dacht namelijk dat het hier een stuk minder opzichtig mocht zijn. Deze klas is de meest chaotische van allemaal. Wow! Ze willen echt alles van je weten. “Do you have a sweetheart?” En toen was de les over. En toen gebeurde er iets wat een cultuurshock teweeg bracht. Ze pakten mijn hand en brachten die naar hun voorhoofd. Ik stond even verbaasd. Dit had ik niet verwacht. Het hoofd is heilig in het hindoeïsme en zeker dat van kinderen. En nu doen ze het zelf. Later heb ik het nog aan Colby gevraagd en die zei dat het een teken van respect is.

En vandaag heb ik mijn eerste scooterrijles gehad ergens op een weg vlakbij de school. Door Koman. Koman is Guru Bahasa Indonesia numero dua en schoonmaker van het huis, scooterleraar en chauffeur. Manusje van alles. Hij is een van de langste Balinezen die ik ken, maar hij is nog steeds kleiner dan ik. Ik was een beetje een schijterd op de scooter, zoals ik al had verwacht, maar uiteindelijk heb ik toch een volle 50 kilometer per uur gereden zonder te vallen! En het was echt super leuk! We gaan nog wel wat meer oefenen, want ik ben nog niet zo goed in draaien, maar in gas geven en remmen ben perfet (zoals Koman zegt).