What is your opinion on Bali?

Selamat pagi! Goed, waar was ik? O ja, Kuala Lumpur! Right. Nou, nadat ik Wiebe gedag had gezegd (na een paar lange stiltes), heb ik besloten toch naar maar 20 dollar uit te geven aan een beetje luxe. Ik voelde me namelijk best wel rot, omdat ik 11.5 uur in een te kleine stoel had gezeten. Ik had een enorme last van mijn rechterbeen en dat ging ook niet beter nadat ik die ultravette Vanilla Laté had gedronken (hé Desirée? ;D) en ook begonnen opeens mijn vingers aan mijn rechterhand te tintelen. Die 20 dollar is gegaan naar een luxe lounge waar je lekker kon eten, kon douchen en je kon laten masseren in zo’n stoel. Het was eigenlijk 40 dollar, maar omdat ik in een moment van verstandsverbijstering mijn CJP kaart had meegenomen, werd het door het ICIS logo, opeens 50% goedkoper.

Daar mocht ik 2 uur blijven en toen ben ik nog even een uur gaan zitten bij de gate, waar ik niet lang daarna weer het vliegtuig in mocht. Het was zo’n vliegtuig waarvan je weet dat het misschien niet zo’n goede keus is om erin te stappen. Je weet wel, zo eentje waarbij een van de bagagekasten niet meer dicht kan en waar hier en daar een schroefje op de grond ligt. Fijn is dat. Nou ja, ik heb die drie uur eigenlijk alleen maar geslapen wat uiteindelijk een heel goede keus was. Ik heb nu nagenoeg geen last meer van een jetlag. Af en toe werd ik wakker geschud door een paar hevige turbulenties. Het leek wel of de piloten erop mikten om in zo’n hoog/laag drukgebied terecht te komen:”Kijk Henk! Daar heb je er weer 1!!”. Ik heb ook nog eten gehad, wat ik helemaal niet gewend was van korte vluchten. Het was precies hetzelfde als wat ik de vorige dag als avondeten had gehad, maar wel een leuk gebaar. Landen was een beetje een rare ervaring. Het enige wat ik zag uit het raampje was water toen we aan het landen waren en alsof uit het niets, was daar opeens een miniscule landingsbaan, inclusief minuscuul vliegveld en minuscule mensjes (sommige zijn wel wat langer, maar een Balinees die langer is dan ik? Nee… dat nog niet gezien).

Het eerste wat ik meekreeg van ‘de cultuur’ was toen ik in de rij stond voor een stempel. Ik was eindelijk aan de beurt, toen de man gewoon opstond en wegliep. Naja!! :D ik moest er wel om lachen. Gelukkig was die andere man toch veel sneller. Toen kwam ik buiten. En het klimaat gaf me een warme, kleffe, lik recht in mijn gezicht. Gelukkig kan ik er blijkbaar wel goed tegen. Het enige waar je het aan kunt merken zijn de shirts die ik je kunt uitwringen als ik van buiten naar binnen loop. Ik werd opgehaald door Angung, de chauffeur van Travel to Teach. Hij zette me achterin de auto (ook een cultuurtrekje?) en toen gingen we op weg van Denpasar naar Klungkung. Dat was nog eens anderhalf uur. Hij had best wel een mooie auto, maar toen er een Hummer langsreed kon hij bijna zijn kwijl niet binnenhouden. Volgens mij zou hij er een moord voor plegen om er een te krijgen. Naja… Een hindoeïstisch verantwoorde moord misschien… In andere woorden: Not a chance.

En daar was dan de openbare weg van Bali: Wow! Er zijn gewoon geen regels, behalve dan dat je aan de linkerkant van de weg moet rijden en dat je zowat ogen aan alle kanten van je hoofd moet hebben. Er rijden overal scooters, met 1,2,3,4 of 5 mensen erop. De ouders met helm. De kinderen zonder. Er was zelfs een vrouw met een die achterop de scooter van haar man de baby de borst aan het geven was. Ook heb ik al de bekende Nasi van Lassie achtige taferelen gezien. Fruit dat hoog is opgestapeld en ik heb ook al een flink aantal mensen met een vogelkooi gezien. En in het verkeer is het alles behalve Pelan-pelan (rustig aan), zoals het met de rest van de dingen wel is. Drie auto’s op twee rijbanen is heel normaal. Daarnaast is het ‘douchen’ in het openbaar (lees: aan de openbare weg) toegestaan. En ja, mensen van de vorige generatie. Hier hebben ze nog kuilen in plaats van drempels!

De mensen hier weten niets van autolessen af. Ze kopen hun rijbewijs voor 500.000 RP (ongeveer 40 euro). Rijden leren ze dan van hun vaders of moeders. Natuurlijk is het wel super gevaarlijk voor mensen die het niet gewend zijn. We hebben een ongeluk zien gebeuren met twee toeristen op een scooter en dat nog wel voor onze neus. Not a pretty sight. Ze stonden allebei nog wel op, maar een van had geen helm op dus hij heeft wel heel veel geluk gehad. Al was hij wel een schoen kwijt.

Toen ik thuis aankwam (want ja, het is thuis voor de komende tien weken), zaten er al verschillende mensen te wachten. Starring: Henning: de begeleider. Nathan: de begeleider in spé. Colby: Amerikaans meisje. Carmen: Zwitserse vrouw. En nog een jongen: Balinees en mijn leraar Bahasa, numero dos.

Ik was doodop en wilde eigenlijk alleen maar zitten en het eerste half uur werd er niet meer gezegd dan: “How was your flight?”. “Long”. Maar iedereen is echt superaardig, al wel een beetje terughoudend en stil. Niet mensen met wie je al snel een spelletje kaarten gaat doen. Gewoon terughoudend beleeft. Er komen dit weekeind nog meer mensen en Colby vertrekt donderdag, dus dan wordt het voor een paar dagen weer even stil.

Mijn kamertje heeft twee bedden en ik deel de kamer met Carmen, die, ben ik vannacht te weten ben gekomen, snurkt. Het huisje is sober ingericht, met allemaal rode meubelen en de WC heeft een normaal toilet (YES!!!) en een ‘bad’ met een mandje en een koude douche, die ’s ochtends echt heel koud is. Voor de rest heb ik nog honderden andere huisgenoten, waaronder een aantal gekko’s, die goed zijn, omdat ze muggen eten en mieren, die slecht zijn, omdat ze…. mieren zijn. Ze doen niet zoveel behalve troep van de ene plek naar de andere plek slepen. Kakkerlakken heb ik nog niet gezien (afkloppen). Hopelijk zijn ze slim en houden ze dat zo. Want ik heb een spuitbus, and I am not afraid to use it.

Het bed slaapt wel lekker. Het is een boxspring (!) en lekker zacht, het is alleen verschrikkelijk warm ’s nachts. En de gekko’s maken een super hard geluid. En ’s ochtends zijn de kinderen al om half 7 op school om hun contacten bij te houden en te spelen. Om half 8 begint de school. De school is mooi en groot en is een gemeenschap op zichzelf. Het heeft verschillende plekken waar elke dag een offertje neer wordt gelegd. Verder heeft het een enorme zaal, zonder muren waar ’s ochtends alle leerlingen bij elkaar komen om te zingen. Dat heb ik nog niet gezien, maar wel duidelijk gehoord. Het is wel te merken dat het huisje bijna geen ramen heeft, maar gewoon gaten in de muur. Imagine that: Wel boxsprings, maar geen ramen.

Colby gaat donderdag weg, zoals ik al had gezegd. Ik neem haar klassen over als ze weg is. Dat zijn 4 klassen bij gewonde leraren en 6 ‘bijlesklassen’, na school. De rest van de tijd is voor het voorbereiden van de lessen. In de weekeinden ben ik vrij om te gaan en staan waar ik wil. Het zal misschien even wennen zijn, maar denk dat ik wel een scooter ga huren. Je zit anders zo vast op 1 punt. Ik ga me niks aantrekken van het niet zo pelan-pelan verkeer, lekker op mijn eigen tempo. Goed onthouden! Altijd links blijven rijden eerst rechts, links, rechts kijken en heel veel toeteren. Colby gaf me al de goeie tip om de eerste 2 dagen alleen maar rondjes om de school te rijden.

Ik heb eerst vanochtend een tour gekregen door Klugkung, achterop bij Nathan en Carmen volgde. Afstappen ging als volgt: “Watch out for the ……”. “What? I can’t hear you!”. “Watch out for the ……. when you get off”. “Wait let me get off first. I can’t hear you. AAAAHHH!!!”. Ik zou zijn gevallen als Nathan het niet al had zien gebeuren. Hij heeft namelijk een soort van constructie aan de zijkant van zijn scooter om zijn surfbord in op te bergen en mee te nemen. Daar bleef mijn been dus heel onelegant achter hangen, waardoor ik met mijn volle gewicht aan Nathan zijn arm kwam te hangen. Totaal beschaamd heb ik hem bedankt voor zijn redding, maar een erg goede indruk zal ik niet achtergelaten hebben. Mensen spugen hier op straat en soms mikken ze ook nog. Zo was er een man en die presteerde het om net voor de voeten van Carmen te spugen… Terwijl hij een de andere kant van de straat zat. Wow! Ook al is het best wel ranzig, toch nog een hele prestatie.

Later op de dag heb ik mijn eerste lessen gehad van guru numero dua. Hij was best wel verbaasd over wat ik al wist, maar hij raakte wel geërgerd (en dat is knap geërgerd als een Balinees dat laat merken), omdat ik niet alles opnam. Het waren basic zinnetjes als, wat is je naam? en hoe oud ben je? en zie je later. Gelukkig heb ik het weer helemaal goed gemaakt door tujuh jatu, dua ratus lima puluh enam ribu, tiga ratus delapan puluh empat (7.256.384) te zeggen. Ik heb zelfs een high five gekregen. Yeah! Thank you Diah (guru numero satu)!!!

Daarna ben ik mee gegaan met Colby, naar haar lessen, om me voor te stellen aan de klas. Ik was wel verbaasd over hoe goed het Engels is dat sommige kinderen spreken. Ik sloeg stijl achterover toen een verlegen 11 jarige haar vinger opstak en vroeg: “What is your opinion on Bali?”. Zoals Colby het zou zeggen ‘Oh my soul!’. Ik heb iets uitgekraamd in de trant van ‘There are a lot of trees here”. Toen kreeg ik nog de vraag: “If there are no trees, how come Belanda doesn’t flood then? (Oh my soul!)”. Dus toen heb ik maar gewoon een dijk op het bord getekend. Gelukkig heb ik ook nog een indruk achtergelaten. Zo werd er ook voor mij geklapt toen ik in het Indonesisch mijn leeftijd zei (dua puluh satu). Ze vroegen ook wat mijn favoriete voedsel is. Ik antwoordde ‘hutspot’. “It’s a Dutch dish with carrots”. Ja wat is nu in shiva’s naam een ‘carrot’? Dus ik tekende het op het bord. “Oh!”, zei een meisje “Wortel”! Oh my SOUL!.

De manier van lesgeven is hier echt heel anders dan in Nederland. Wat nou, stil zijn in de klas? Wat nou, pedagogisch verantwoorde werkvormen? De leraren praten gewoon maar wat harder als de kinderen belangrijker dingen te vertellen hebben. Iedereen mag door de klas heen schreeuwen als ze het antwoord weten. Spelenderwijs leren? Nee hoor, gewoon maar even de rijtjes nazeggen. De kinderen zijn echter wel echt vreselijk gemotiveerd om wat te leren en op de een of andere manier is de leeromgeving wel veilig, omdat ze elkaar ook helpen als ze het niet snappen. Ze voelen zich niet tegengehouden om een antwoord te geven, zelfs al weten ze dat ze het niet altijd goed hebben. Daar kunnen de Nederlandse leerlingen nog wel wat van leren.

O ja, nog een laatste opmerking. De Nederlanders zijn helemaal niet gierig. Omdat ik eigenlijk helemaal nergens naar toe kan hebben Colby en Carmen eten voor me meegenomen van de ‘Night Market’. En ik had wel weer eens trek in een Cola. Wat hebben ze meegegeven? Cola in een plastic zakje. Omdat het blikje of flesje geld waard is. Iets van 3 cent in Nederland, maar ja wat wil je als je elke Rupiah moet omdraaien om te blijven leven.

O ja. Ik ben miljonair!! Heb vandaag 1.200.000 RP gepind. Ja. Ehm. 80 euro dus :P.

Verder nog een leuk weetje: Ik ben echt to much of a lucky girl! Ik mag in April mee naar Brighton, naar een conferentie, met een aantal leraren van de Hogeschool. Natuurlijk ga ik dan ook gewoon een blog aanmaken. Woehoe!

Groetjes en knuffels!